Pertama tiga minggu

Oftewel: de eerste drie weken, van 2010, zijn alweer omgevlogen. Het is bijna niet te geloven dat we drie weken geleden nog in Nederland waren, we zitten er alweer volop in. Was het in Nederland behoorlijk winters met die sneeuw, voor ons gevoel is het hier ook een winters klimaat geworden. Of beter gezegd: regenachtig. Het komt hier ’s middags werkelijk met bàkken uit de lucht, waardoor stukken weg onderlopen. Op zich is het wel lekker, een beetje koeler weer, maar veel naschoolse activiteiten vallen natuurlijk letterlijk in het water zo. Tennisles en zwemles bijvoorbeeld.

Blijft er gelukkig genoeg te doen over. De eerste dagen werden gevuld met koffiedrinken en bezoekje aan de spa (voor mij dan, Roger had wat anders te doen geloof ik :-)). Op woensdag gingen we met de Heritage Society naar Mekarsari, een soort attractiepark met wat attracties dus (voor kinderen), maar waar met name alle soorten groenten en vruchten die op natuurlijke wijze groeien in Indonesië te zien zijn. Wat erg sterk was, is dat aan de ingang van het park een reuzenaronskelk staat. Oftewel een penisplant (naar de vorm van de bloem). In Nederland staat er één in de Hortus Botanicus in Leiden. Het bijzondere aan de bloem van deze plant is dat hij maar een keer per jaar ofzo twee of drie dagen bloeit. En die van Mekarsari bloeide dus toen wij er waren! Ik dacht eerst dat-ie nep was, maar de mensen daar zeiden van niet. Zie foto’s.

Op donderdag kwam Geert Mak ’s avonds voor een lezing naar het Erasmushuis (cultureel centrum naast de Nederlandse ambassade), omdat zijn boek ‘De eeuw van mijn vader’ in het Bahasa Indonesia is vertaald. Het was een leuke lezing, waarin hij zich opwond over het miserabele niveau van de geschiedeniskennis onder de jeugd. De verstrooidheid van deze professor en zijn ietwat matige niveau van de Engelse taal maakte de avond niet altijd even makkelijk, maar het was toch leuk om een levende encyclopedie te horen spreken.

Op vrijdag ging ik naar het KDM (Kampus Diakonia Modern), een opvanghuis voor straatkinderen in de leeftijd van 7 t/m 18 jaar. Hier wordt de kinderen scholing, onderdak en begeleiding naar zelfstandig wonen en werken aangeboden. Het is een project van de Werkgroep ’72, de Nederlandse vrijwilligersorganisatie. Het KDM-complex ziet er erg mooi uit, met wooncomplexen voor de kinderen (gebouwd door sponsoring van bedrijven), een school met mooie klaslokalen en verschillende projecten waarmee de oudere kinderen zich kunnen voorbereiden op het ‘echte leven’. Zoals vuilnis ophalen, scheiden en verkopen, groenten verbouwen, keukenwerkzaamheden etc. Ik ga het KDM proberen een beetje te helpen met het ‘entrepreneural programma’, waarmee kinderen worden voorbereid op hun eerste baan.

De tweede week hebben we met een aantal Indische dames (en wat Belanda’s, die wilden ook mee) in een minibioscoop de film Oeroeg gekeken. Erg leuk om zo’n film te bekijken als je zelf in het land woont waar het verhaal zich afspeelt en waarvan je de taal ook nog kunt verstaan! En zo’n minibioscoop is ook geweldig; het is een groot scherm met goede geluidinstallatie en dan twee banken op rij waar je met een man of acht op kunt zitten. En het kost, zoals alles hier, geen drol.

Verder hadden we afgelopen weekend een ‘moorddiner’ bij vrienden, met zeven stellen in het totaal (14 personen dus). Dat was leuk zeg! Dan moet je als personage naar het diner komen (hoe en wat staat op de uitnodiging) en tijdens het diner krijgt ieder een script. Ook wordt er tekst op een cassettebandje (jaja) afgespeeld. En zo heeft iedereen wel een link en/of motief met/voor de moord/vermoorde. En dan moet je dus raden wie het gedaan heeft. Hilarisch, met een echte Gestapo-agent, Roger was een dronken Ierse journalist, ik een Deense kunsthandelaar, er was nog een travestiet bij (bleek pas later in het script, haha). Allemaal allo-allo accenten en een hoop verwarring. Zeker voor herhaling vatbaar!

Zondag was er ook iets bijzonders, namelijk een ‘Mitoni-ceremonie’. Dit is een Indonesische traditionele feestelijke ceremonie om te vieren dat iemand (ruim) zeven maanden zwanger is. En die iemand, dat is Eline. Zij heeft een Indonesische moeder en een Nederlandse vader en da’s genoeg om als je in Jakarta woont toch wel even zo’n ceremonie te doen. En dat vonden wij ook! Heel bijzondere rituelen zijn het, om het kind welkom te heten op deze wereld (omdat het inmiddels levensvatbaar is). Een stand-in ouder- en schoonouder-paar (wij zaten goed in de toneelstukken dit weekend) met ook Indonesisch bloed en een ruime schare vrouwen waren getuigen van het geheel. De aanstaande moeder wordt ‘gewassen’ door haar met geurige en kruidige bloemen te overgieten (en normaal gesproken ook met water, maar dat zou zo’n zooitje worden). Daarna moest de aanstaande vader een ei door de sarong in een bakje gooien. Hij stond er helemaal klaar voor, maar de Indonesische ‘ibu of ceremonies’ deed er gauw nog even een plastic zakje om, want ja, anders wordt het zo’n zooitje natuurlijk. Afijn, al met al was het echt een traditionele Indo-ceremonie. Zeven sarongs moest de zwangere passen en wij moesten zes keer heel hard ‘nee!!!’ roepen, alleen de zevende was goed. En de father-to-be moest ook nog een kokosnoot met een groot mes klieven. Aan de kant waar het mes terecht komt (links of rechts dus) kun je dan zien of het een jongetje of een meisje wordt. En het klopte nog ook! ‘s Avonds mochten de mannen aansluiten en hebben we nog heerlijk een Indische rijsttafel gegeten. Het was erg leuk.

Verder gaat het met de kinderen goed; Julie heeft het druk. Ze zit op zwemdiploma B, tennisles, pianoles, art class (knutselles) en ook nog op een kinderkoor. Beetje veel misschien, maar zo lang ze het leuk vindt, vind ik het goed. Cato zwemt en tennist ook graag en voor de rest gaan ze allebei het liefst elke middag met of bij een vriendinnetje spelen. Ik ben nota bene deze week wel TWEE keer bij de sportschool geweest (jaja, volgende week komt de Volkskrant correspondent hier langs voor een interview), dus de rest van de week rust ik gewoon lekker uit ;-). Roger schijnt ook hard te moeten werken, maar daar hebben wij gelukkig niet zoveel last van. Ah nee hoor, is best zielig af en toe, maar we zijn al een leuk weekendje Kuala Lumpur aan het plannen, dus we proberen alles te compenseren.

Nou todeledoki, lijkt me wel genoeg voor de afgelopen drie weken. Het heeft wat langer geduurd omdat mijn laptop plotseling kaduuk is gegaan. Very annoying aangezien hij pas een jaar oud is (en ’t is m’n eerste eigen laptop, die van het werk gingen nooit stuk! Heb ik weer! Pas maar op Juut (van Berkel), jij hebt precies dezelfde!)

Liefs van ons xxx

O ja Jootje: gefeliciteeeeeeerd!!