Gong Xi Fa Cai!

Oftewel: gelukkig nieuwjaar! Chinees nieuwjaar, welteverstaan. En dat wordt natuurlijk ook in Jakarta gevierd. Alleen dan nèt niet in Chinatown (Glodok), waar wij vorige week zondag naartoe togen, op zoek naar de festiviteiten. Zoals de Chinese leeuwendans (Barongsai). Op weg naar Glodok passeerden wij de Monas (Monumen Nasional) waar het nogal druk leek. Maar ja, we hadden bedacht naar Glodok te gaan, dus we passeerden de gezellige drukte. Even door de Chinese wijk gewandeld werd het al snel duidelijk dat dit vandaag niet de place-to-be was, wel veel arme bedelende mensen en ondervoede kinderen (naar om te zien), maar geen festiviteit te bekennen. Even lunchen dan maar bij het bekende café Batavia en dan snel door naar de Monas, om nog wat te zien. Wat een pech: het feest was net afgelopen. Maar we hadden nog een troef achter de hand: volgens vriendin Ingrid zouden namelijk in het Shangri-La hotel ook Chinese Nieuwjaarsactiviteiten plaatsvinden met een leeuwendans. Dus snel doorgereden daarheen. Helaas; toen we binnenkwamen waren alle festiviteiten net 10 minuten afgelopen... wat een pech. Toen hebben we de kids maar in het zwembad daar gegooid en zijn lekker een biertje gaan drinken. Volgend jaar beter.

De afgelopen weken waren weer goed volgepland, zoals gebruikelijk. Vorige week donderdag hebben Sacha en ik een tweede MBTI-workshop gegeven voor belangstellenden en dat was wederom erg geslaagd. We hadden natuurlijk wel spullen nodig daarvoor (vragenlijsten en handleidingsboekjes) en die moeten worden geïmporteerd bij de verstrekker in Singapore. In december hebben we dat ook gedaan, maar de bezorgkosten van FedEx zijn nogal hoog. Dus was de keus dit keer snel gemaakt: we konden de spullen net zo goed zelf ophalen! Voor 49 euro de man zijn we op en neer gevlogen naar Singapore, maandag twee weken geleden. Dat was wel even lekker zeg, wat een geciviliseerd Westers land is dat, zeker vergeleken met Jakarta. Heerlijk geshopt en aan de rivier uitgewaaid, big mac menu gegeten bij McDonald’s en wat belangrijke benodigdheden ingeslagen.

Komend weekend staat Kuala Lumpur op het programma; daar gaan wij onze Jakartaanse vrienden Mireille en Berndt opzoeken. Zij hebben slechts een jaar in Jakarta gewoond... waar je zin in hebt! Maar dat vonden ze zelf geloof ik ook. Vrijdag is een nationale vrije dag (verjaardag van Mohammed, geloof ik), dus we zouden een lang weekend hebben. Ware het niet dat Roger voor werk naar Singapore moet, dus die vrije vrijdag wordt hem (en ons dus) mooi door de neus geboord. Niet getreurd; twee dagen KL zijn vast ook heel leuk.

Vorige week woensdag ben ik ook nog naar een hele indrukwekkende voorstelling geweest van ‘levende wayangpoppen’, oftewel echte Javaanse dansers, heel mooi om te zien. Zie foto’s. De groep heet Wayang Orang Bharata en deze traditionele voorstellingen gaan terug tot in de 9e eeuw. Deze groep is de laatst overgebleven groep in heel Indonesie en wij kregen de kans om ook nog een ‘back stage tour’ te maken, waarbij we het opmaken en aankleden dus ook nog konden aanschouwen. Dat zijn toch weer de leuke dingen van het wonen in Jakarta.

Verder gaat het prima, wij beginnen ook steeds beter te wennen aan die rare Indonesiërs. Dat je bijvoorbeeld in een restaurant vraagt ‘minta bon?’ (mag ik de bon) en dat ze dan zeggen ‘bill?’ en dat je dan zegt ‘bill ja’ en dan zeggen ze ‘bayar?’ (betalen?) JA. Maar als je zegt ‘bill please’ dan zeggen ze ‘bon?’ of ‘bayar?’ en als je zegt ‘bayar’ dan zeggen ze ‘bon’ of ‘bill’... VERY ODD.

Of als iemand belt, dan zeggen ze aan de telefoon ‘hallo, ya?’ en dan zeg jij ‘ya, hallo’ dan zeggen zij ‘ya?’ en dan zeg jij ‘ya?’ en dan zeggen zij ‘ya, hallo?’ en dan zeg jij ‘ya?’ en dan zeggen zij ‘hallo’ enz.enz.

en dan zeg je ‘kenapa anda menelpon saya’ (waarom bel je) en dan zeggen ze ‘oh, ya, hallo, eh... en dan komt er een riedel onverstaanbaar Indonesisch uit en dan zeg je ‘maaf, anda bisa bicara bahasa Inggris’ (sorry, spreekt u ook Engels) en dan zeggen ze ‘oh, eh..., ya hallo?’ enz. enz. En dan na 10 minuten hang ik vaak gewoon op. Dan niet!

Verder gaat het met de meiden ook erg goed, ze zeggen al heel beleefd ‘terima kasih’ (dankuwel) als ze ergens wat krijgen of ‘pagi ba!’ (goeiesmorges!) tegen de bewakers op school. Julie spreekt echt al goed Engels, wat ook bleek toen ik afgelopen week de bank belde met de mededeling ‘I accidentally left my bankcard in the ATM machine in Pejaten Village’ (is al opgelost hoor) terwijl zij tegenover me gewoon nietsvermoedend zat te tekenen en toen ze het hoorde d’r handen voor d’r gezicht sloeg en zei ‘O NEE HE?!!! ECHT?!!!’ Lekker dan...

Verder leest, schrijft en rekent ze als een trein. Cato daarentegen... doet het ook heel goed hoor :-). ‘t Is een iets ander typje, maar da’s ook wel weer leuk. Ze is gek op knutselen en opmaken, mooi aankleden e.d. en kan niet goed tegen haar verlies bij spelletjes (en dat is een reuze understatement). De kaarten/pionnen/dominostenen/memory (doorstrepen van niet van toepassing is) vliegen door de kamer, ze maakt gerust wurggebaren naar zus Julie en loopt paars aan. Van wie zou ze ‘t hebben? Toen Julie onlangs even naar de dokter moest omdat ze uit een klimrek was gevallen en haar enkel waarschijnlijk was gekneusd, heeft ze elk plekje/schrammetje op d’r lijfje aan me aangewezen met de mededeling ‘dat het toch echt wel ook heeeeeel zeer deed’....

Afijn, dat was het wel weer, ik type dit overigens op een kleine netbook die ik hier heb gekocht, omdat m’n laptop volgens de HP service desk hier niet meer te maken is... Muy irritanto.

Sampai jumpa lagi!