De wet van zonnig afsluiten

En in het kader van de Wet van Zonnig Afsluiten hebben wij Judith’s vakantie afgesloten met een paar dagen Lombok. Het was ook herfstvakantie op de NIS en dit was de laatste vakantieweek voor de Kerst (we moeten nu acht weken door tot de Kerst! Echt waar! Niet normaal toch??). Alle reden om iets leuks en met name iets relaxed te doen, dachten wij. Dus werd het Lombok, want daar liggen de Gili’s. Eigenlijk is heel het eiland Lombok (ten oosten van Bali) omgeven door ‘gili’s’, wat gewoon ‘klein eiland’ betekent. Maar met DE Gili’s worden drie Gili’s ten noord-westen van Lombok bedoeld: Gili Trawangan, Gili Meno en Gili Air. Dit zijn echt piepkleine eilandjes met prachtige witte stranden en turquoise zee vol met koraal en kleurrijke vissen. Ze zijn iets minder piepklein dan de Pulau Seribu (thousand islands) ten noorden van Jakarta (die je in een kwartier rondom kan lopen), waarschijnlijk doe je er op de Gili’s zo’n drie kwartier over. Hoe dan ook: het zijn idyllische eilandjes in een tropische omgeving zoals je uit reisgidsen kent.

We zaten in een hotel op het vaste (ei)land in Senggigi, waar we in een mooie bungalow van de Pool Villa Club van het Senggigi Beach hotel zaten. Dat vonden we toch gezelliger dan twee aparte hotelkamers boeken. De bungalows zijn gebouwd aan een zwembad in de vorm van een soort rivier (in een cirkel), zodat eenieder vanuit zijn huisje zo het water in kan lopen. Het hotel ligt aan het strand en aan de gezelligste straat van Senggigi met leuke restaurantjes. De eerste dag hebben we lekker geluierd bij het hotel, een bootje geregeld voor de volgende dag en heerlijk gegeten. Vanuit Senggigi zijn we met een privébootje op dag 2 naar Gili Trawangan gevaren, een tochtje van ongeveer een uur (langzame boot). Daar aangekomen hebben wij gelijk gesnorkeld, wat een pracht en praal onder water. Onder andere een hele mooie zeeschildpad gezien en een school zilverkleurige vissen (trevally’s geloof ik?) die een grote school piepkleine visjes aanvielen, die van schrik boven het water uit sprongen met z’n allen. De school trevally’s at er echter lustig op los, wat een hoop gespat en gespartel opleverde. Cool! Later hebben we nog met paard en wagen (het enige wat rijdt op de gili’s) een stukje over het eiland gereden, klein stukje maar, want wij vonden het toch wel erg zielig voor het paardje. De stukken door het mulle zand hijgde het beessie als een oud paard :)... dus toen zijn we snel weer uitgestapt.

Op dag 3 zijn we eerst naar Gili Meno gevaren, om daar te snorkelen. Daar waren ook de meest kleurrijke vissen te bewonderen en later nog twee zeeschildpadden. Heerlijk geluncht op Gili Air (Scallywags) en een stukje gelopen over het eiland. Het enige nadeel van DE Gili’s is dat er ontzéttend veel Nederlanders zijn! Backpackers, pensionado’s, chillers... van alles en nog wat. ‘s Avonds voor een tweede keer gegeten bij een heerlijk restaurant in Senggigi, Square. Op dag 4 nog wat in en om het hotel en de villa rondgehangen en eind van de middag teruggevlogen naar Jakarta. Donderdag heeft Judith voor het eerst in ONS zwembad gezwommen en zijn we ‘s middags nog even naar een shoppingmall gegaan om lekker te lunchen. Daarna spullen pakken en gaan ... maar het was wel gezellig en we hebben mooi weer twee nieuwe eilanden (Sulawesi en Lombok) gezien!

Op maandag begon het gewone leven weer met school en naschoolse activiteiten (maandag beiden zwemles, dinsdag Cato art class en beiden pianoles thuis, woensdag beiden gymles, donderdag Julie bible class (wilde ze zelf hoor!) en vrijdag beiden tennisles). Dusssssssssss best druk zeg maar, maar ze vinden het allemaal leuk. Cato is op school druk bezig met letters en krijgt daarbij elke week de opdracht om plaatjes met die letter uit te knippen en/of voorwerpen met die letter mee te nemen. Toen Judith er was had ze de moeilijke letter ‘ee’, zodat we op zoek gingen naar een eend, beer, teen of peer. Op een gegeven moment was ze al zo lang op zoek naar een plaatje van een peer in een tijdschrift, dat ze tegen Judith zei ‘pfffff, waar is die druif nou toch?’. Julie heeft ook behoorlijk wat huiswerk elke week, woordjes schrijven, sommen maken, tafels leren en klokkijken. Ikzelf ben druk met een project dat lekker loopt voor de Werkgroep ’72, de Nederlandse goede doelenorganisatie hier. Het is bij KDM, een opvanghuis voor straatkinderen. Voor de managers en teamleiders daar geef ik sessies in het kader van kwaliteitsverbetering, wat op zich niet zo moeilijk is; het is nogal een rommeltje daar. Iedereen werkt vrij ad hoc en langs elkaar heen, dus aan mij de schone taak er wat meer structuur en samenwerking in te brengen. En dat lijkt ook nog aardig te lukken. Verder staat er weer een MBTI workshop van Sacha en mij op stapel eind november, dus genoeg te doen. Roger schijnt zich ook nog wel te vermaken bij Novartis, werk en uitdaging genoeg, zegt-ie. We zijn vorige week nog naar een klassiek concert geweest van een zakenrelatie, dat was wel indrukwekkend. Onder meer Iskander Widjaja (kun je opzoeken op youtube) was een hoogtepunt, een zeer jonge viool virtuoos. Prachtig zoals hij speelde!

Misschien kan ik er later in eigen huis nog meer van genieten, Julie heeft namelijk alvast voor haar zevende verjaardag een viool gekregen (zie foto). Maar voorlopig klinkt het nog als een kat met z’n staart tussen de deur...

Sampai jumpa lagi!