Judith, Bali (Seminyak) en de Bromo (Surabaya)

Na de fantastische Paasvakantie in Australië, waren er weer twee heel gewone weken in Singapore. Beetje tennissen, beetje lunchen, beetje shoppen, naschoolse activiteiten begeleiden, de dagelijkse zaken. Op een leuk hockeyfeestje voor het team van Julie en een gezellige bbq bij vrienden na, geen bijzonderheden. Tot donderdagmiddag 26 april, want toen kwam vriendin Judith uit Nederland aan. Gezellig! Zij is ook al twee keer in Jakarta geweest (waarbij ze tripjes naar midden-Java, Sulawesi en Lombok heeft gemaakt) en dit was dus haar eerste keer in Singapore. En ze viel gelijk met haar neus in de boter, want op vrijdag 27 april vierde de HSL (Hollandse School Limited) Koninginnedag. Dus niks jetlag uitslapen, maar ezeltje prikken (in dit geval leuk omgetoverd naar ‘kroontje plakken’, op het hoofd van dan wel Beatrix, WA, Maxima of Amalia).

En op zaterdag vertrokken wij voor vijf heerlijke daagjes naar Seminyak, Bali. Want daar was Judith nog niet geweest! We hadden dit enigszins last minute besloten en geboekt en daardoor waren er niet veel (betaalbare) vliegtickets over. En toevallig bracht dit keer KLM de uitkomst: een redelijke prijs en goede vliegtijden. Maar de betaling ging niet goed via internet, dus belde ik maar de KLM servicelijn in Singapore, die de boeking ter plekke in orde maakte. Met nog even de mededeling ‘you know that these are business class tickets?’ SAY WHAT? Maar ja, economy hadden ze niet, en het waren toch écht de goedkoopste tickets die er waren, dus tja, what the heck dan maar hè! Dus wij zijn liggend met een glas champagne naar Bali gevlogen haha, behalve Roger, want die ging een dag eerder terug en vloog daarom met Garuda ofzo (voor meer geld!). Rare wereld soms, dat vliegverkeer.

Afijn, in Seminyak in een lekkere tweeslaapkamer suite gezeten op de Jalan Petitenget, met de salon van Rob Peetoom en de restaurants Métis, Sardine en Biku (high tea!) naast de deur. Verder genoten van beach clubs Ku De Ta, Potato Head en Cocoon. Zon, zee en strand, we hadden vier dagen stralend weer, dus het kon niet op! Op maandag hebben Judith en ik een auto met chauffeur geregeld om een dagje sightseeing Bali te doen, terwijl Roger met de meisjes naar het altijd succesvolle Waterbom ging. Wij deden eerst een pittoresk vissersdorpje met vismarkt aan, maakten daarna een tussenstop om de prachtige sawa’s te fotograferen en reden vervolgens door naar een hele mooie tempel, Goa Gajah (olifantengrot). We sloten af met een (late) lunch in Ubud. Wat is Bali toch prachtig! Het wordt er jammer genoeg ook steeds drukker, waardoor je nu in Seminyak zelfs steeds in de file staat, maar als je wegrijdt van de toeristische plaatsen, meer het binnenland in, dan is het echt erg mooi. Op de terugweg troffen we nog een groep Balinese mannen en vrouwen die een Hindoestaanse feestdag aan het voorbereiden waren. Allemachtig prachtig!

Woensdag vlogen we laat weer naar huis. Gelukkig kwam Roger ons van het vliegveld halen (die was op dinsdag dus al teruggevlogen), want de meiden moesten snel hun bed in, de volgende dag moesten ze echt weer naar school. Op donderdag moesten we natuurlijk ook nog sightseeing in Singapore doen, dus zijn we de ochtend naar de Arabische wijk gereden, waar ook ik voor het eerst binnen heb gekeken in de grote Jamae Moskee. Via google kwam ik erachter dat vooral de grote fan aan het plafond een trekpleister is… Rondje door Little India met de auto en een rondje door Chinatown lopend, waar we natuurlijk een kijkje namen in de grote en bijzonder fraaie Buddha Tooth Relic Temple and Museum. Ben er pas onlangs achter gekomen dat er op de vierde verdieping van deze indrukwekkende tempel een ‘verstandskies’ van Buddha ligt (zeggen ze hè ). Nu is deze tempel indrukwekkend vanwege de vele en prachtige boeddabeeldjes, maar op de vierde verdieping is het helemaal het toppunt. Achter zwaar bewapend glas ligt daar namelijk die verstandskies in een gouden doosjes in een PUUR gouden tempelhuisje dat zo groot is als de slaapkamer van de kinderen… niet normaal!

En op vrijdagochtend kwam Judith erachter dat zij helaas niet op zaterdagavond naar Nederland terugvloog, maar op vrijdagavond! Oeps! Die vlucht gaat namelijk om 0.30 uur en dan is het dus al zaterdag, een vergissing die meer mensen hier maken. Wat een pech, want nu moesten we haasten om nog wat meer van Singapore te zien. Dus gingen we nog snel naar Marina Bay Sands, waar we met de lift naar boven zijn gegaan om het mooie uitzicht te bewonderen. Lekker sushi gelucht en ’s middags met de kinderen en wat vriendinnen naar Sentosa, The Wave House, om nog even van de zon te genieten. ’s Avonds nog even thuis geborreld en om een uur of elf heeft Roger Judith naar het vliegveld gebracht. Jammer dat we niet nog een dagje hadden, maar het was wel supergezellig! Leuk dat je er weer was!

Een rustig weekendje volgde, met onder andere de standaard hockeyles op zondagochtend 9 uur voor de meisjes. En ook de week was rustig, met als hoogtepunt de vrijdagochtend van 11 mei. Toen vond namelijk het eerste Beginners Tennis Toss 2012 plaats op de Hollandse Club, oftewel een tennistoernooi voor beginnende tennissers. Door vriendin Bregje en mijzelf georganiseerd, met hulp van Youngmin die in het bestuur zit. Het was een groot succes: eindelijk durfden de beginnende tennisspelers ook mee te doen met een toernooi (er zijn hier veel gevorderde tennissers, wat de drempel hoog maakt voor deze groep). De sfeer was top, er was muziek, we hadden zweetbandjes met opdruk geregeld en heuse bekers voor de winnaars en runners up. En het is zo goed bevallen, dat we al een tweede toernooi hebben gepland op vrijdag 8 juni aanstaande.

Nog een rustig weekend met een gezellig etentje bij vrienden en toen weer een nieuwe week, met weer nieuwe hoogtepunten. Dit keer had ik namelijk een tripje naar de Bromo (vulkaan op Oost-Java) en Surabaya gepland, met twee vriendinnen (Mireille en Ingrid). Helaas moest Roger deze week voor zijn werk naar Taiwan, zodat ik nog wel wat moest regelen voor de meiden. Vier lieve moeders heb ik maar liefst ingeschakeld (logeerpartij, playdate, mee-eten, chauffeuren) en toen kon ik met een gerust hart twee nachtjes weg. We vertrokken op dinsdag, een vlucht van ruim 2 uur naar Surabaya en daarna (helaas) nog zo’n 4 uur met een busje naar Probolinggo, een plaatsje vlakbij de Bromo. Daar aten en sliepen wij in Java Banana, een heel gezellig lodge hotel, mooi hoog gelegen op een berg.

De volgende dag, woensdag, was het erg vroeg dag: om 3.30 uur opstaan en 4 uur vertrekken voor de sunset tour naar de Bromo. Met een jeep reden we in een klein uurtje een naastgelegen berg op, zodat we hoger dan de Bromo stonden en op die manier van bovenaf uitzicht hadden op deze prachtige vulkaan, terwijl de zon langzaam opkwam en de wolken wegtrokken. Wat een prachtig gezicht! In 2010 heeft deze vulkaan nog behoorlijk seismische activiteiten vertoond, meerdere zware erupties voor een periode van wel vier maanden. Gelukkig was de Bromo nu rustig en konden wij ruim genieten van de indrukwekkende grootte van de vulkaan, de verschillende kraters en de prachtige verkleuringen van de lucht.

Na een uur of twee gingen wij met de jeep de berg weer af en reden we het vulkaanlandschap (wat echt heel erg lijkt op een maanlandschap!) op om de Bromo van heeeeel dichtbij te bekijken. Dat wil zeggen, na een behoorlijke klim van zo’n 45 minuten, eindigend met een steile trap van maar liefst 240 treden, sta je… op de rand van de krater. En die rand is smal. En die krater is diep! En er zijn veel mensen! Die constant over dat dunne randje (ene kant afgrond berg, andere kant krater) heen en weer lopen. Best wel een beetje eng! Maar ook bijzonder en erg mooi. Nog een klein bloemenboeketje gekocht en in de krater geworpen, wat geluk brengt. Na een poosje weer naar beneden afgedaald en wat over het maanlandschap gelopen. Er zijn tientallen paarden aanwezig, want je kunt ook op een paard naar boven, maar dat vonden we toch niet zo’n goed idee. En middenin dat onherbergzame landschap staat dan ineens een hele mooie, hindoestaanse tempel. Een keer per jaar in november komen de drie hindoestaanse stammen, die rond de Bromo wonen, voor een uitgebreide ceremonie naar deze tempel. En ook veel Balinezen reizen hiervoor naar Oost-Java. Erg bijzonder is dat deze tempel bij de langdurige uitbarsting in 2010 ongeschonden is gebleven, wat naar de omstandigheden wel heel wonderbaarlijk is.

Hierna stapten we over op een open jeep en zijn we een paar uur STAAND door het fantastisch mooie gebied rondom de Bromo gereden. Het maanlandschap ging over in een savanne met prachtige groene heidevelden en hoge bergen op de achtergrond. Het leek wel of de wolken op de grond lagen. Onderweg ging het ook nog een beetje regenen, maar er zat toch echt geen dak op de jeep, dus regenponcho’s aan en parapluutjes op en gewoon blijven lachen. Langzaamaan werd het gebied alsmaar groener en meer bewoond, tot we op een doorgaande weg kwamen en over konden stappen op ‘onze’ gewone bus. En toen zijn we in één ruk doorgereden naar Surabaya, toch ook weer een rit van een paar uur. Je moet er wat voor over hebben, wil je wat van Java zien!

In Surabaya verbleven we in het prachtige Majapahit Hotel, in vroeger tijden het Oranje Hotel. Een heel mooi koloniaal gebouw, prachtig gerenoveerd met intens witte muren en overdekte galerijen met glas-in-loodramen. Je kunt je bijna voorstellen hoe de Nederlanders hier meer dan 70 jaar geleden hebben rongelopen. In het hotel hingen ook allerlei foto’s en schilderijen van de ‘Merdeka’, oftewel de bevrijding van Indonesië, oftewel het moment dat de Nederlanders zijn verjaagd. Prominente gebouwen in Surabaya waar opstandige Indonesiërs op het dak klimmen om de rood-wit-blauwe vlag te vervangen voor een rood-witte… Toch wel apart, om daar dan als Nederlander (en met name Indo!) met een biertje naar te zitten kijken.

Voor Surabaya hadden we een ochtend de tijd, niet lang, maar toch wel gaaf en indrukwekkend om deze op-één-na grootste stad van Indonesië te bezichtigen. Bovendien is mijn moeder er geboren en heeft mijn vader er als klein jongetje gewoond, dus het is weer een plek waar wellicht nog roots van mij te vinden zijn. En die vonden we ook, onder andere de straat waar mijn moeder gewoond heeft (Simpang Boulevard, tegenwoordig Jalan Simpang), maar niets koloniaals meer te zien, alleen maar moderne (lelijke) gebouwen. De Carpentier straat waar mijn vader vroeger woonde heeft tegenwoordig ook een andere naam en lag in een wijk in het zuiden, een eindje uit de buurt. Wel hebben we Tanjung Perak, de oude haven, bezocht. Van daaruit is mijn moeder na de oorlog het land uitgevlucht, naar Singapore. Tanjung Perak lijkt veel op Sunda Kelapa, de haven van Jakarta. Prachtige grote oude boten, een aantal schoeners, echte werklui nog, het is net of je zo tientallen jaren de geschiedenis instapt. Ingrid en ik zijn nog over een loopplank een boot opgelopen, maar echt veel ruimte om daar rond te snuffelen is er niet. Wel een prachtig gezicht.

Verder is het oude postkantoor (kantor pos) er nog, het oude gemeentehuis en nog veel meer koloniale, duidelijk Nederlandse gebouwen. We brachten nog snel een bezoek aan de oude sigarettenfabriek Sampoerna, waar tegenwoordig nog kretek sigaretten handmatig worden gedraaid. Wat blijft het toch een fantastisch en indrukwekkend land en volk: zulke vriendelijke en toegankelijke mensen die in krottenhuisjes dichtbij het spoor wonen of in de kleine straatjes van de kampung. Als laatste stop brachten we een bezoek aan ereveld Kembang Kuning, waar burgerslachtoffers van de kampen op Oost-Java begraven liggen, alsmede militairen van de Koninklijke Landmacht, het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger (KNIL) en de Koninklijke Marine. In totaal liggen hier meer dan 5.000 slachtoffers begraven.

Kembang Kuning wordt ook wel het marine-ereveld genoemd. Dit is niet zo vreemd, want de centrale plaats op dit ereveld wordt ingenomen door het Karel Doorman-monument. Dit monument herinnert aan de Slag in de Javazee op 27 februari 1942. Daarbij ging schout-bij-nacht Karel Doorman met zijn geallieerde eskader ten onder. Het betekende het einde van een heroïsche poging de Japanners de doorgang naar Java te beletten. Van de slachtoffers die vielen bij deze slag, werd slecht een enkeling hier begraven. 915 marinemannen vonden een zeemansgraf. Hun namen staan op 15 bronzen platen op de achterzijde van het monument en zijn ook terug te vinden in de Gedenkboeken van de Oorlogsgravenstichting. De erevelden in Indonesië worden op fantastische wijze onderhouden door de oorlogsgravenstichting.

En ook hier vond ik nog een stukje root: het graf van ene L.N. de la Croix, gep.sgt. KNIL, 30-12-70 tot 10-10-45. Nu nog uitzoeken hoe de bloedband loopt….