Maleisisch Borneo (Sarawak en Sabah)
Blijf op de hoogte en volg Jeanne-Marie
15 Augustus 2012 | Maleisië, Kota Kinabalu
En toen was het zover, dinsdag 10 juli om 11.45 uur kwam de familie Van Duin – Verhulst (vijf man sterk) aan op Changi Airport. Gezelligheid!!! Zij zijn drie jaar geleden (2009 dus) ook al een keer naar Jakarta geweest, Luut was toen pas 1,5 en de oudste meisjes 5 jaar, maar desondanks hebben we destijds toch behoorlijk rondgereisd en Sumatra (Medan, Tobabeer) en Bali bezocht. En voor dit keer stond Maleisisch Borneo op het programma.
Maleisië is een land dat bestaat uit twee afzonderlijke delen. West-Maleisië ligt tussen Thailand en Singapore in (hoofdstad Kuala Lumpur) en Oost-Maleisië is het noordelijk deel van Borneo (het zuidelijk deel heet Kalimantan en is Indonesisch) en bestaat uit de provincies Sarawak, Labuan en Sawah. In de provincies wonen verschillende bevolkingsgroepen, waaronder de koppensnellers in Sarawak, die wonen in bijzondere longhouses. Door ‘koppen te snellen’ dachten de krijgers dat de kracht van het slachtoffer op hen overging. De Engelsen hebben deze nare gewoonte in de 19e eeuw gelukkig al een halt toegeroepen. Sawah is voornamelijk bekend om zijn mooie stranden en het Orang Utan Rehabilitation Centre in Sepilok, iets wat waar wij al lang graag een keer naartoe wilden.
Uiteraard hebben wij de eerste dagen in Singapore doorgebracht met sightseeing; van Sentosa, Marina Bay Sands, Chinatown, Night Safari tot de Tree Top Walk in het MacRitchie Park aan toe. Deze laatste was nog best een uitdaging; hoewel de Canopy Bridge zelf maar 250 meter lang is, moet je er een wandeling van zo’n 7 kilometer voor over hebben om er te komen (en weer terug bij de parkeerplaats). En voordat je bent opgestart met z’n negenen zijn er natuurlijk al de nodige uurtjes voorbij… dus beginnen wij dan lekker aan zo’n wandeling om een uur of 11.30, het warmste tijdstip van de dag dus. Altijd handig!
Een dikke pluim voor de kinderen (met name de jongste Luut van 4 jaar, hoewel dat nog zo’n beetje de beste loper en minste pieper is), we liepen ‘m prima uit. Om daarna snel af te koelen en bij te tanken op de Hollandse Club. Op zondag gingen Jacqueline en ik met de meisjes naar de musical Annie, te leuk om te missen, terwijl de boys in een binnenspeeltuin aan het bier gingen (bier voor de grote boys en speeltuin voor de kleintjes, dan). En maandag was het alweer tijd om de vakantie echt voor te bereiden, want dinsdag vlogen we naar Kuching.
Door omstandigheden (maar daarover dan weer de volgende keer meer) waren alle plannen nogal last minute uitgewerkt, maar dan ben je bij de familie Van Duin – Verhulst juist aan het goede adres. Hoe ad hoc-er hoe leuker, vinden zij volgens mij. Dus wij vlogen naar Kuching om daar de eerste drie nachten door te brengen in een soort backpackers hotel (ja, echt waar! Echt waar. Serieus. Familie Polman ook ja). Er was namelijk zo last minute niet veel anders (met familiekamers) te krijgen. De drie meiden lagen in een ‘dorm’ (waar je per bed betaalt zeg maar) en wij gelukkig wel in een kamer met eigen badkamer (dat waren er maar twee, de andere badkamers in het kleine hotelletje zaten allemaal op de gang). Zo kom je nog eens ergens! Haha, nee het was echt heel leuk en serieus een prima optie. Pullman hotel aan de ene kant, Hilton hotel aan de andere, we zaten middenin het centrum op loopafstand van alle highlights.
Beetje jammer alleen dat Kuching niet heel veel highlights heeft… . Nee hoor, dat valt wel mee, maar voor een aantal highlights moet je de stad uit (ceramic factories, iban village, river cruise) en daar hadden we nou net even geen zin in. Dus zijn we de eerste dag naar het nabij gelegen Sarawak Cultural Village gegaan, waar de huizen van de verschillende bevolkingsgroepen, Dayaks, van Kuching zijn nagebouwd. Zo heb je Ibans, Bidayuhs, Melanaus en Orang Ulu. De kinderen konden door middel van een stempel-speurtocht een boekje volmaken, zodat het ook voor hun een leuke bezigheid was. Hierna lekker uitwaaien en zwemmen bij het mooie Damai Beach Resort en eten bij Magenta. Kuching kent echt prima restaurants, we hebben overal heerlijk gegeten.
Woensdag hebben we met een bootje op de rivier gevaren, niet heel spectaculair, maar met name het provinciehuis van Sarawak is wel indrukwekkend mooi. Daarnaast staat het Fort Margherita, waar we nog even naartoe gelopen zijn. ’s Middags geluncht en gezwommen bij buurhotel Hilton en ’s avonds gegeten bij Junk, heel hip, groot (met verschillende ruimtes, dus gezellig) en weer heerlijk gegeten. Okee, Kuching kunnen we afvinken, beetje jammer van de vele regen, dus op donderdag door naar Kota Kinabalu, de hoofdstad van de provincie Sabah!
Ook hier zaten we in het centrum, in het Best Western Kinabalu Daya Hotel, in een ruime familiekamer met heerlijke bedden. Verder was er beneden nog een café dat ’s avonds een karaokebar werd, dus dat was groot feest voor de drie meisjes. Elke avond moesten er nog minstens twee liedjes gezongen worden. De eerste avond heerlijk Indiaas gegeten op de boulevard en de volgende dag met een bootje naar Manukan, één van de mooie eilandjes voor de kust. Lekker op het strand gespeeld en gezwommen en geprobeerd te snorkelen, maar het water was niet helder genoeg. ’s Avonds lekker gegeten bij een Spaans restaurantje naast de deur.
De volgende dag stond het Lok Kawi Wildlife Park op het programma, een mooie dierentuin, waar het orang oetan verblijf helaas tijdelijk was gesloten. Dus op onze ontmoeting met deze bijzondere diersoort moesten we nog wat langer wachten. Wel een zwemmende tijger van heel dichtbij mogen bewonderen, wat prachtige plaatjes opleverde. ’s Middags geluncht bij het prachtige Shangri La Tanjung Aru hotel, met eigen mini waterpark (4 glijbanen en waterfonteinen enzo), feest voor de kinderen en relaxed voor ons.
De volgende dag even geshopt in het centrum, alles is hier natuurlijk erg goedkoop en er was een leuke zondagsmarkt. ’s Middags naar het andere Shangri La hotel, Rasa Ria, minstens zo mooi en ook met glijbaan. Hier ’s avonds gegeten en gelijk geboekt voor de laatste paar nachten, nog even genieten. Dit Shangri La heeft een eigen rehabilitation centre in de jungle aan de zijkant, waar jonge orang oetans worden opgevangen en langzaam klaargemaakt voor terugkeer naar de echte vrije jungle in Sepilok.
Inmiddels hadden wij ook tickets gekocht naar Sandakan, van waaruit je met de auto naar Sepilok kan om de orang oetans in het rehabilitation centre daar te bewonderen. Maar eerst zijn we nog twee dagen naar Mamutik geweest, een ander mooi eilandje voor de kust van Kota Kinabalu. De zee was werkelijk prachtig helder en je hoefde maar twee schoolslagen te zwemmen om de prachtigste vissen en wat koraal te bewonderen, werkelijk fantastisch! Ondertussen ook restaurant Luigi ontdekt, een heerlijke Italiaan met een goed kindermenu en… kleurplaten!!! En als de kinderen moesten plassen, liep er een ober met ze mee!!! Onder de pannen dus, voor de laatste twee dagen.
Op woensdag 24 juli vlogen we naar Sandakan, en van daaruit met de auto naar het Sepilok Junge Resort. Ook hier hadden ze gelukkig genoeg ruimte voor een familie in één kamer, weliswaar met twee matrassen op de grond, maar het paste prima. En vanuit dit jungle resort was het maar 5 minuten lopen naar het Sepilok Orang Utan Rehabilitation Centre. Dit centre, met name gesponsord vanuit de UK, zet zich in om verweesde en/of gevangen genomen orang oetans klaar te maken voor terugkeer naar de vrije jungle. Elke dag om 10 uur ’s morgens en 3 uur ’s middags wordt er eten verstrekt op een plateau, waar tegenover een ander plateau is gemaakt zodat toeschouwers de ‘eters’ kunnen bekijken. Op die manier krijgt het centre de nodige steun en giften binnen en kunnen de mensen de vrije orang oetans in hun eigen omgeving bewonderen. Het is dus ook altijd een beetje spannend, want je weet niet of en hoeveel er dan daadwerkelijk op het eten afkomen.
En daarom wordt er van tevoren door de rangers, in de instructiefilm en met borden dan ook aangegeven dat je stil moet zijn tijdens het toekijken, omdat de apen anders misschien niet naar het eetplateau durven te komen. Enige irritatie was er dus wel, toen wij met zo’n 70 man (schat ik) op het toeschouwersplateau klaar stonden, de kinderen prima geïnstrueerd waren om stil te zijn en de helft van de mensen gewoon blijft keuvelen en praten op een normale toon, zonder zich ergens iets van aan te trekken. Resultaat: 1 orang oetan. Prachtig om te zien, dat wel, maar toch teleurstellend uiteraard en gewoon IRRITANT!!! Later bleek er nog een uberschattig exemplaar naast de houten loopbrug in een boom te zitten (hangen), die dus van heel dichtbij gefotografeerd kon worden. Helaas ook hier opnieuw irritatie: want als de rangers constant blijven zeggen ‘please, no flash’, ‘no flash, please’ en de helft van de mensen die orang oetan van 1 meter afstand gewoon MET FLITS in zijn gezicht blijven fotograferen (en je een Nederlands stel dan hardop hoort zeggen ‘ja dag, hier kom ik voor hoor, dus ik wil wel gewoon goede foto’s) dan vraag je je toch af hoe sommige mensen afwegingen maken in hun hoofd.
Anyways, het was heel mooi… maar we waren ook blij dat hetzelfde toegangskaartje ook geldig was voor de voedertijd van 3 uur ’s middags. Gelukkig waren we toen met een kleinere groep (zo’n 30 man, schat ik) en was iedereen muisstil. Resultaat: 4 orang oetans en 2 in de buurt. En later, als je het rondje loopt door het junglegebied via de loopbrug, zagen we er nog meer, waarvan er een op de railing van de loopbrug liep. Er kwamen toen toevallig twee 20-jarige meisjes vanaf de andere kant aanlopen, die snel hun camera pakten om deze aap van zo dichtbij vast te leggen. Maar de orang oetan liep stoïcijns door en sprong vlak voor de meisjes van de railing af, waarschijnlijk om ze nog beter te kunnen bekijken. En het zijn best flinke beesten hoor! Dus de meisjes sprongen elkaar gillend in de armen, maar gelukkig kwam er toen net een ranger aansnellen die de aap het bos injoeg. Wel lachen om te zien (van een afstand)…
Die avond om 6.30 uur gingen wij met een ranger ook nog een night walk over de houten vlonders door de jungle doen. We hadden net erg hoge verwachtingen, maar wie weet wat je in het donker allemaal tegenkomt. Nou… dat hebben we geweten! Slangen (hele giftige ook nog! En heel dichtbij!), schorpioenen (daar krioelde het werkelijk van, in elke spleet van de vlonder zit er wel een! Hadden we dat geweten…), reuzemieren (zo groot als je pink!), kikkers, schildpadden, mooie vogel, een vliegende eekhoorn (heel zeldzaam en heel erg mooi om ‘m te zien ‘vliegen’!), een ‘slow lori’ (heel bijzonder dier) en een hele enge krabspin die zijn net over de houten loopbrug had gespannen, zodat wij er allemaal diep gebukt onderdoor moesten. Dat koste me wel even moeite, maar ach, je moet door hè. Beetje jammer dat je dan na 100 meter tóch ineens weer terug gaat, had de ranger dat niet even kunnen zeggen? Dus weer onder dat (nu nog grotere natuurlijk) spinnenweb door.
En dat was voor Marcus nou ook net even een keer teveel. Ook hij houdt niet van spinnen, maar ja, met twee vrouwen en vijf kinderen erbij moet je je wel groot houden natuurlijk. Dus geen gepiep en lopen maar. Nu steekt hij wel zo’n 20 centimeter boven Jacqueline (en ons allemaal dus) uit, dus toen hij, na de tweede keer onder het spinnenweb te zijn doorgekropen, even later wat op zijn hoofd voelde, was het klaar. Meneer heeft de rest van de wandeling als een oud, gebocheld mannetje voort gestrompeld. Om maar met zijn hoofd lager te zijn dan de rest. Quasimodo is er niks bij! Je begrijpt natuurlijk dat wij hier totaal niet om gelachen hebben, want iemand die moeilijk loopt, daar lach je niet om. Wel raar dat zelfs Roger’s mascara was uitgelopen toen we eenmaal terug waren…
Het was een hele leuke, spannende, enerverende wandeling en heus niet alleen om Marcus (maar hij was wel het hoogtepunt, haha, zit er zelfs nu nog in mijn eentje om te lachen). Afijn, vrijdag nog even doorgebracht in Sandakan, waar niet heel veel te zien is, maar waar wel het huis staat van Agnes Keith. Zij is een Amerikaanse schrijfster, die getrouwd was met een Brit, die beheerder was van het oerwoud. Daardoor zijn zij in Sandakan terecht gekomen in de jaren 30, waar zij in de Tweede Wereldoorlog 3,5 jaar lang gevangen zijn gehouden in een Jappenkamp. Hun voormalig huis is nu een museum. Over deze moeilijke jaren heeft zij ook een boek geschreven, Three Came Home. Inmiddels heb ik het uit, zeer indrukwekkend en bijna onvoorstelbaar dat zij het alledrie (zoontje) hebben overleefd.
Die avond vlogen wij terug naar Kota Kinabalu voor de laatste dagen. Roger en ik zijn met de meiden direct in het heerlijke Shangri La Rasa Ria hotel gedoken, Jacqueline en Marcus en de kinderen wilden nog wel langer in het centrum zitten en bleven nog een paar dagen in de Rainforest Lodge. De laatste dag kwamen ook zij naar het mooie hotel, waar Roger en ik met de meiden die ochtend nog even de baby orang oetans in de jungle next door hadden bekeken. Ook erg leuk en schattig om te zien, omdat ze allemaal nog jong zijn (gemiddeld 2 jaar) zijn ze heel druk en speels en halen ze de meest halsbrekende toeren uit hoog in de bomen.
Dinsdag 31 juli vlogen we terug naar Singapore en van woensdag op donderdag ging de familie Van Duin – Verhulst met respectievelijk de trein en de bus nog een nachtje naar Melakka, waar wij al eens zijn geweest. En zaterdag vloog de familie terug… vier weken is best lang, maar het is ongelooflijk hoe het voorbij kan vliegen. Het was weer ontzettend leuk en gezellig en we hebben erg gelachen (en heus niet alleen om Marcus in Sepilok)!!
Inmiddels is de school alweer drie dagen begonnen, zijn wij in de laatste week nog een paar dagen naar Phuket geweest (het houdt maar niet op! Hoewel…) en staat er nog een heleboel te gebeuren. Maar daarover later meer! Sampai jumpa! (wel makkelijk, Maleisisch is bijna hetzelfde als Indonesisch!)
Maleisië is een land dat bestaat uit twee afzonderlijke delen. West-Maleisië ligt tussen Thailand en Singapore in (hoofdstad Kuala Lumpur) en Oost-Maleisië is het noordelijk deel van Borneo (het zuidelijk deel heet Kalimantan en is Indonesisch) en bestaat uit de provincies Sarawak, Labuan en Sawah. In de provincies wonen verschillende bevolkingsgroepen, waaronder de koppensnellers in Sarawak, die wonen in bijzondere longhouses. Door ‘koppen te snellen’ dachten de krijgers dat de kracht van het slachtoffer op hen overging. De Engelsen hebben deze nare gewoonte in de 19e eeuw gelukkig al een halt toegeroepen. Sawah is voornamelijk bekend om zijn mooie stranden en het Orang Utan Rehabilitation Centre in Sepilok, iets wat waar wij al lang graag een keer naartoe wilden.
Uiteraard hebben wij de eerste dagen in Singapore doorgebracht met sightseeing; van Sentosa, Marina Bay Sands, Chinatown, Night Safari tot de Tree Top Walk in het MacRitchie Park aan toe. Deze laatste was nog best een uitdaging; hoewel de Canopy Bridge zelf maar 250 meter lang is, moet je er een wandeling van zo’n 7 kilometer voor over hebben om er te komen (en weer terug bij de parkeerplaats). En voordat je bent opgestart met z’n negenen zijn er natuurlijk al de nodige uurtjes voorbij… dus beginnen wij dan lekker aan zo’n wandeling om een uur of 11.30, het warmste tijdstip van de dag dus. Altijd handig!
Een dikke pluim voor de kinderen (met name de jongste Luut van 4 jaar, hoewel dat nog zo’n beetje de beste loper en minste pieper is), we liepen ‘m prima uit. Om daarna snel af te koelen en bij te tanken op de Hollandse Club. Op zondag gingen Jacqueline en ik met de meisjes naar de musical Annie, te leuk om te missen, terwijl de boys in een binnenspeeltuin aan het bier gingen (bier voor de grote boys en speeltuin voor de kleintjes, dan). En maandag was het alweer tijd om de vakantie echt voor te bereiden, want dinsdag vlogen we naar Kuching.
Door omstandigheden (maar daarover dan weer de volgende keer meer) waren alle plannen nogal last minute uitgewerkt, maar dan ben je bij de familie Van Duin – Verhulst juist aan het goede adres. Hoe ad hoc-er hoe leuker, vinden zij volgens mij. Dus wij vlogen naar Kuching om daar de eerste drie nachten door te brengen in een soort backpackers hotel (ja, echt waar! Echt waar. Serieus. Familie Polman ook ja). Er was namelijk zo last minute niet veel anders (met familiekamers) te krijgen. De drie meiden lagen in een ‘dorm’ (waar je per bed betaalt zeg maar) en wij gelukkig wel in een kamer met eigen badkamer (dat waren er maar twee, de andere badkamers in het kleine hotelletje zaten allemaal op de gang). Zo kom je nog eens ergens! Haha, nee het was echt heel leuk en serieus een prima optie. Pullman hotel aan de ene kant, Hilton hotel aan de andere, we zaten middenin het centrum op loopafstand van alle highlights.
Beetje jammer alleen dat Kuching niet heel veel highlights heeft… . Nee hoor, dat valt wel mee, maar voor een aantal highlights moet je de stad uit (ceramic factories, iban village, river cruise) en daar hadden we nou net even geen zin in. Dus zijn we de eerste dag naar het nabij gelegen Sarawak Cultural Village gegaan, waar de huizen van de verschillende bevolkingsgroepen, Dayaks, van Kuching zijn nagebouwd. Zo heb je Ibans, Bidayuhs, Melanaus en Orang Ulu. De kinderen konden door middel van een stempel-speurtocht een boekje volmaken, zodat het ook voor hun een leuke bezigheid was. Hierna lekker uitwaaien en zwemmen bij het mooie Damai Beach Resort en eten bij Magenta. Kuching kent echt prima restaurants, we hebben overal heerlijk gegeten.
Woensdag hebben we met een bootje op de rivier gevaren, niet heel spectaculair, maar met name het provinciehuis van Sarawak is wel indrukwekkend mooi. Daarnaast staat het Fort Margherita, waar we nog even naartoe gelopen zijn. ’s Middags geluncht en gezwommen bij buurhotel Hilton en ’s avonds gegeten bij Junk, heel hip, groot (met verschillende ruimtes, dus gezellig) en weer heerlijk gegeten. Okee, Kuching kunnen we afvinken, beetje jammer van de vele regen, dus op donderdag door naar Kota Kinabalu, de hoofdstad van de provincie Sabah!
Ook hier zaten we in het centrum, in het Best Western Kinabalu Daya Hotel, in een ruime familiekamer met heerlijke bedden. Verder was er beneden nog een café dat ’s avonds een karaokebar werd, dus dat was groot feest voor de drie meisjes. Elke avond moesten er nog minstens twee liedjes gezongen worden. De eerste avond heerlijk Indiaas gegeten op de boulevard en de volgende dag met een bootje naar Manukan, één van de mooie eilandjes voor de kust. Lekker op het strand gespeeld en gezwommen en geprobeerd te snorkelen, maar het water was niet helder genoeg. ’s Avonds lekker gegeten bij een Spaans restaurantje naast de deur.
De volgende dag stond het Lok Kawi Wildlife Park op het programma, een mooie dierentuin, waar het orang oetan verblijf helaas tijdelijk was gesloten. Dus op onze ontmoeting met deze bijzondere diersoort moesten we nog wat langer wachten. Wel een zwemmende tijger van heel dichtbij mogen bewonderen, wat prachtige plaatjes opleverde. ’s Middags geluncht bij het prachtige Shangri La Tanjung Aru hotel, met eigen mini waterpark (4 glijbanen en waterfonteinen enzo), feest voor de kinderen en relaxed voor ons.
De volgende dag even geshopt in het centrum, alles is hier natuurlijk erg goedkoop en er was een leuke zondagsmarkt. ’s Middags naar het andere Shangri La hotel, Rasa Ria, minstens zo mooi en ook met glijbaan. Hier ’s avonds gegeten en gelijk geboekt voor de laatste paar nachten, nog even genieten. Dit Shangri La heeft een eigen rehabilitation centre in de jungle aan de zijkant, waar jonge orang oetans worden opgevangen en langzaam klaargemaakt voor terugkeer naar de echte vrije jungle in Sepilok.
Inmiddels hadden wij ook tickets gekocht naar Sandakan, van waaruit je met de auto naar Sepilok kan om de orang oetans in het rehabilitation centre daar te bewonderen. Maar eerst zijn we nog twee dagen naar Mamutik geweest, een ander mooi eilandje voor de kust van Kota Kinabalu. De zee was werkelijk prachtig helder en je hoefde maar twee schoolslagen te zwemmen om de prachtigste vissen en wat koraal te bewonderen, werkelijk fantastisch! Ondertussen ook restaurant Luigi ontdekt, een heerlijke Italiaan met een goed kindermenu en… kleurplaten!!! En als de kinderen moesten plassen, liep er een ober met ze mee!!! Onder de pannen dus, voor de laatste twee dagen.
Op woensdag 24 juli vlogen we naar Sandakan, en van daaruit met de auto naar het Sepilok Junge Resort. Ook hier hadden ze gelukkig genoeg ruimte voor een familie in één kamer, weliswaar met twee matrassen op de grond, maar het paste prima. En vanuit dit jungle resort was het maar 5 minuten lopen naar het Sepilok Orang Utan Rehabilitation Centre. Dit centre, met name gesponsord vanuit de UK, zet zich in om verweesde en/of gevangen genomen orang oetans klaar te maken voor terugkeer naar de vrije jungle. Elke dag om 10 uur ’s morgens en 3 uur ’s middags wordt er eten verstrekt op een plateau, waar tegenover een ander plateau is gemaakt zodat toeschouwers de ‘eters’ kunnen bekijken. Op die manier krijgt het centre de nodige steun en giften binnen en kunnen de mensen de vrije orang oetans in hun eigen omgeving bewonderen. Het is dus ook altijd een beetje spannend, want je weet niet of en hoeveel er dan daadwerkelijk op het eten afkomen.
En daarom wordt er van tevoren door de rangers, in de instructiefilm en met borden dan ook aangegeven dat je stil moet zijn tijdens het toekijken, omdat de apen anders misschien niet naar het eetplateau durven te komen. Enige irritatie was er dus wel, toen wij met zo’n 70 man (schat ik) op het toeschouwersplateau klaar stonden, de kinderen prima geïnstrueerd waren om stil te zijn en de helft van de mensen gewoon blijft keuvelen en praten op een normale toon, zonder zich ergens iets van aan te trekken. Resultaat: 1 orang oetan. Prachtig om te zien, dat wel, maar toch teleurstellend uiteraard en gewoon IRRITANT!!! Later bleek er nog een uberschattig exemplaar naast de houten loopbrug in een boom te zitten (hangen), die dus van heel dichtbij gefotografeerd kon worden. Helaas ook hier opnieuw irritatie: want als de rangers constant blijven zeggen ‘please, no flash’, ‘no flash, please’ en de helft van de mensen die orang oetan van 1 meter afstand gewoon MET FLITS in zijn gezicht blijven fotograferen (en je een Nederlands stel dan hardop hoort zeggen ‘ja dag, hier kom ik voor hoor, dus ik wil wel gewoon goede foto’s) dan vraag je je toch af hoe sommige mensen afwegingen maken in hun hoofd.
Anyways, het was heel mooi… maar we waren ook blij dat hetzelfde toegangskaartje ook geldig was voor de voedertijd van 3 uur ’s middags. Gelukkig waren we toen met een kleinere groep (zo’n 30 man, schat ik) en was iedereen muisstil. Resultaat: 4 orang oetans en 2 in de buurt. En later, als je het rondje loopt door het junglegebied via de loopbrug, zagen we er nog meer, waarvan er een op de railing van de loopbrug liep. Er kwamen toen toevallig twee 20-jarige meisjes vanaf de andere kant aanlopen, die snel hun camera pakten om deze aap van zo dichtbij vast te leggen. Maar de orang oetan liep stoïcijns door en sprong vlak voor de meisjes van de railing af, waarschijnlijk om ze nog beter te kunnen bekijken. En het zijn best flinke beesten hoor! Dus de meisjes sprongen elkaar gillend in de armen, maar gelukkig kwam er toen net een ranger aansnellen die de aap het bos injoeg. Wel lachen om te zien (van een afstand)…
Die avond om 6.30 uur gingen wij met een ranger ook nog een night walk over de houten vlonders door de jungle doen. We hadden net erg hoge verwachtingen, maar wie weet wat je in het donker allemaal tegenkomt. Nou… dat hebben we geweten! Slangen (hele giftige ook nog! En heel dichtbij!), schorpioenen (daar krioelde het werkelijk van, in elke spleet van de vlonder zit er wel een! Hadden we dat geweten…), reuzemieren (zo groot als je pink!), kikkers, schildpadden, mooie vogel, een vliegende eekhoorn (heel zeldzaam en heel erg mooi om ‘m te zien ‘vliegen’!), een ‘slow lori’ (heel bijzonder dier) en een hele enge krabspin die zijn net over de houten loopbrug had gespannen, zodat wij er allemaal diep gebukt onderdoor moesten. Dat koste me wel even moeite, maar ach, je moet door hè. Beetje jammer dat je dan na 100 meter tóch ineens weer terug gaat, had de ranger dat niet even kunnen zeggen? Dus weer onder dat (nu nog grotere natuurlijk) spinnenweb door.
En dat was voor Marcus nou ook net even een keer teveel. Ook hij houdt niet van spinnen, maar ja, met twee vrouwen en vijf kinderen erbij moet je je wel groot houden natuurlijk. Dus geen gepiep en lopen maar. Nu steekt hij wel zo’n 20 centimeter boven Jacqueline (en ons allemaal dus) uit, dus toen hij, na de tweede keer onder het spinnenweb te zijn doorgekropen, even later wat op zijn hoofd voelde, was het klaar. Meneer heeft de rest van de wandeling als een oud, gebocheld mannetje voort gestrompeld. Om maar met zijn hoofd lager te zijn dan de rest. Quasimodo is er niks bij! Je begrijpt natuurlijk dat wij hier totaal niet om gelachen hebben, want iemand die moeilijk loopt, daar lach je niet om. Wel raar dat zelfs Roger’s mascara was uitgelopen toen we eenmaal terug waren…
Het was een hele leuke, spannende, enerverende wandeling en heus niet alleen om Marcus (maar hij was wel het hoogtepunt, haha, zit er zelfs nu nog in mijn eentje om te lachen). Afijn, vrijdag nog even doorgebracht in Sandakan, waar niet heel veel te zien is, maar waar wel het huis staat van Agnes Keith. Zij is een Amerikaanse schrijfster, die getrouwd was met een Brit, die beheerder was van het oerwoud. Daardoor zijn zij in Sandakan terecht gekomen in de jaren 30, waar zij in de Tweede Wereldoorlog 3,5 jaar lang gevangen zijn gehouden in een Jappenkamp. Hun voormalig huis is nu een museum. Over deze moeilijke jaren heeft zij ook een boek geschreven, Three Came Home. Inmiddels heb ik het uit, zeer indrukwekkend en bijna onvoorstelbaar dat zij het alledrie (zoontje) hebben overleefd.
Die avond vlogen wij terug naar Kota Kinabalu voor de laatste dagen. Roger en ik zijn met de meiden direct in het heerlijke Shangri La Rasa Ria hotel gedoken, Jacqueline en Marcus en de kinderen wilden nog wel langer in het centrum zitten en bleven nog een paar dagen in de Rainforest Lodge. De laatste dag kwamen ook zij naar het mooie hotel, waar Roger en ik met de meiden die ochtend nog even de baby orang oetans in de jungle next door hadden bekeken. Ook erg leuk en schattig om te zien, omdat ze allemaal nog jong zijn (gemiddeld 2 jaar) zijn ze heel druk en speels en halen ze de meest halsbrekende toeren uit hoog in de bomen.
Dinsdag 31 juli vlogen we terug naar Singapore en van woensdag op donderdag ging de familie Van Duin – Verhulst met respectievelijk de trein en de bus nog een nachtje naar Melakka, waar wij al eens zijn geweest. En zaterdag vloog de familie terug… vier weken is best lang, maar het is ongelooflijk hoe het voorbij kan vliegen. Het was weer ontzettend leuk en gezellig en we hebben erg gelachen (en heus niet alleen om Marcus in Sepilok)!!
Inmiddels is de school alweer drie dagen begonnen, zijn wij in de laatste week nog een paar dagen naar Phuket geweest (het houdt maar niet op! Hoewel…) en staat er nog een heleboel te gebeuren. Maar daarover later meer! Sampai jumpa! (wel makkelijk, Maleisisch is bijna hetzelfde als Indonesisch!)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
