Feestjes en vakantie!

Ben net begonnen in het boek ‘Indonesië op Vrijdagmiddag’ van Max de Bruijn, koloniaal historicus die ook jaren in Jakarta heeft gewoond. Soms begin je net op het goede moment in een nieuw boek. En toevallig begint dit boek met Max die afscheid neemt van Jakarta. Hij schrijft ‘Even later zit ik in een taxi en rijd door Zuid-Jakarta… Het blijft altijd lastig om iets in de tijd te plaatsen in de sleur van het klimaat rond de evenaar. De ene hete vochtige dag volgt de andere. Soms regent het. Het enige houvast zijn de islamitische vastentijd, Koninginnedag of verlof naar Nederland. Nederland! Waar ben ik met mijn hoofd? Morgen ben ik terug in Nederland. Het dringt kennelijk maar niet door: dit is mijn laatste dag in Indonesië.’

Ook wij staan aan de vooravond van onze reis naar Nederland. Het is echter (gelukkig) nog geen afscheid van Jakarta, we komen over drie weken weer terug. Dan vieren we hier nog vakantie met vrienden Herbert en Jolanda (en dochters Marit en Tirza), vervolgens een week naar Bali en vliegen vanuit Denpasar op 3 augustus rechtstreeks naar Singapore. Op 7 augustus vliegen H en J terug naar Nederland en hebben wij nog één vrije week, voordat de Hollandse School in Singapore begint.

Maar goed; Gili Trawangan, daar gingen we op donderdag 2 juni een lang weekend naartoe. En wat is het daar heeeeeerlijk zeg! Ik had van tevoren goede snorkelsetjes aangeschaft (geheel naar wens van mijn echtgenoot… AHUM), want die gehuurde troep de vorige keer vond ik maar matig (hè Juut? Is zo he??). ’t Is allemaal een beetje viezig dan en het knelt… dus op naar Pasaraya (shoppingmall met uitgebreide sportafdeling) en mooie snorkelsetjes gekocht. En dat was een succes! De meiden hebben continu in het zwembad geoefend en in de zee hielden ze het lekker lang vol. Het was de eerste dag wat moeizaam om een bootje te vinden dat ons wilde meenemen, uiteindelijk één gevonden maar die had weer geen zwemvestjes voor de kids (had ik dus beter ook van tevoren kunnen kopen… volgende keer ;-). Toch gelukt een bootje te vinden en gevaren naar the Meno Wall, een onderwater-afgrond tussen Gili Trawangan en Gili Meno waar erg mooie vissen zwemmen en met een beetje geluk ook schildpadden. Geluncht op Meno met uitzicht op Gili Air en toen weer terug. Helaas had onze bootman nog een andere afspraak en dus niet echt veel zin ons op een bepaalde plek te droppen. Dus hij jaste chagrijnig de boot zo op het strand af, waardoor we dwars op de golven kwamen te liggen en bijna omsloegen op het strand. Ik sprong er snel uit, in de hoop dat Roger en de meiden dan ook snel eraf zouden komen, maar toen ging de bootmeneer heel hard ‘help help!’ roepen en duwden allerlei sterke mannen van het strand de boot weer terug de zee in. En toen ging hij een stuk verder varen (waarschijnlijk naar waar hij naartoe wilde) en werden Roger en de meiden daar afgezet. Voortaan maar een andere boot dus.

We gingen op visite bij vrienden Juliska en Jeroen die met dochters Sietske, Emma en Lotte en vrienden Sarah, Mark en kinderen Daniel en Rebecca in een resort aan de noord-oostzijde van het eiland zaten. Wij zaten helemaal aan de zuid-oostzijde van het eiland in The Trawangan Resort (www.thetrawangan.com), in een prachtige twee slaapkamer villa. Lekker geborreld bij de vrienden, wat gegeten en naar huis. De volgende dag zouden we een andere boot huren, maar die kwam niet opdagen. Lombok is nog altijd Indonesië he :). Gelukkig kan je ook wel vanaf het strand snorkelen, maar de zee is wel vol met koraal en daarom nogal lastig om overheen te lopen (voor de kids makkelijker met waterschoentjes, voor ons lastiger met vinnen). Heerlijk op het zand gespeeld, Cato is een echte strandfanaat. Die kan geen genoeg krijgen van het zand en de golven in de zee. Toen we haar ’s avonds in bed legden, sliep ze al voordat haar hoofd het kussen raakte.

Op zondag, de laatste dag, ook nog lekker een bootje gehuurd, met een ‘glass-bottom’ ditmaal. Wel zo leuk, want we konden er precies uitgaan daar waar we de schildpad zagen zwemmen. Alleen zagen Cato en ik ‘m daarna helaas niet meer (Roger en Julie wel, ZEGGEN ze)… ’s Middags teruggevlogen en ’s avonds weer lekker in ons eigen huis. We hebben vier dagen zon, zon en zon gehad, het was echt een overheerlijke korte vakantie!

En toen begon er weer een nieuwe schoolweek, de op-één-na-laatste. Deze week bestond voor mij voornamelijk uit het opruimen van het huis (Roger was van maandag t/m donderdag in Singapore). En voor Cato uit leuke, laatste playdates en voor Julie uit een schoolreisje naar Kampung Maen. Het huis wil ik zoveel mogelijk opgeruimd hebben voordat ik naar Nederland ga, zodat ik straks lekker niet meer zoveel hoef te doen als H en J er zijn én zodat de verhuizers gewoon alles kunnen oppakken, zonder dat er dan nog spullen hoeven te worden weggedaan. Vanzelfsprekend hield ik na het opruimen van alle spullen van de kinderen (kleren, schoenen, speelgoed) 5 dozen, 2 vuilniszakken en heel veel losse spullen over. En gelukkig wonen wij in een land waar het natuurlijk stikt van de goede doelen, dus deze spullen hebben wij op donderdag naar Broeder Martin gebracht. Broeder Martin is een Nederlandse man (73 jaar) die al 45 jaar in Indonesië woont en zijn hele leven welzijnswerk heeft gedaan. Met 65 jaar is hij met pensioen gegaan en op dit moment beheert hij twee weeshuizen, 1 in Bogor (buitenwijk van Jakarta) en 1 op het eiland Flores. En met name het laatste weeshuis is erg arm en heeft weinig spullen en middelen. Daarom hebben Louise en ik dus al onze spullen daarheen gebracht en ook nog eens de opbrengst van het Gooische Vrouwenfeest. Wij hebben namelijk op dat feest ook geld ingezameld voor het weeshuis. Maar liefs 10 miljoen rupiah (840 euro) was de opbrengst! Broeder Martin was natuurlijk erg blij hiermee en heeft ons enorm gastvrij ontvangen in zijn prachtige huis in Bogor. Dit huis is gekocht door een rijke Indonesiër en aan hem ter beschikking gesteld om te bewonen. Twee Nederlanders die in Indonesië meubels inkopen en laten maken voor Rivièra Maison hebben allerlei meubels geschonken, zodat het huis er ook nog eens prachtig van binnen uitziet. En het ligt op een heuvel, heerlijk in de frisse lucht (25 graden! Koel gewoon!), met een prachtige tuin en dito uitzicht.

Maar wat nog bijzonderder is, is dat het terrein nog een andere functie heeft; namelijk de opvang van beschermde diersoorten (die ergens op transport worden onderschept enzo). En zo kan het zijn dat op het terrein allerlei zeldzame, prachtige apen huizen, evenals kaketoes, roofvogels en twee krokodillen. Het indrukwekkendst waren echter de twee wilde tijgers, die afgeschermd in een kooi zitten, te wachten op terugkeer naar Sumatra. De beesten zitten opgesloten, zodat ze niet kunnen wennen aan mensen en straks weer terug de natuur in kunnen. Broeder Martin zei, toen we langs de kooi liepen (en we konden ze niet zien, want ze zaten achter zwart plastic) ‘niet schrikken, ga maar even met je rug tegen de muur staan (pad was een meter breed!) en maak maar foto’s’. En toen liet hij het zwarte plastic omhoog houden en sprongen, brulden en gromden twee prachtige tijgers wild en heftig tegen de tralies. Doodeng! Ik was ZO bang dat die kooi het niet zou houden, het was echt super dichtbij en die beesten waren helemaal wild. Snel foto’s gemaakt en snel het plastic weer naar beneden, pfffff. Wel gaaf!

Vrijdagavond was er een heerlijk en gezellig etentje bij Celesta en Alex, die naar Washington DC verhuizen. Louise en Edwin gaan eerst op vakantie naar Bali en verhuizen dan terug naar Nederland. En Mulan en Yo blijven in Jakarta… dus die kunnen wij gezellig nog opzoeken.

Zaterdagochtend was er een afscheidsfeestje van 11 kinderen van de NIS die gaan verhuizen en er waren meer dan 60 kinderen uitgenodigd. Op de begane grond van restaurant Raja Rasa mochten alle kinderen een muziekinstrument of masker knutselen en vervolgens een workshop muziek of theater volgen. Daarna volgde nog een optreden van beide groepen. Een groot succes!

Zaterdagavond was het afscheidsfeest van Valerie en Dominique (gaan terug naar België) en Kay en Cees (gaan terug naar Nederland). Op de uitnodiging stond ‘a touch of Indonesia’ en dit keer was het Celesta die een ingeving kreeg: we gaan als nannies en satpans (guards). Edwin wist via de ambassade snel een paar satpan pakken te lenen en Louise, Celesta en ik hebben alledrie een nanny-outfit gekocht. Louise liep met een bakje rijst iedereen te voeren, Celesta met een grote Dora-rugzak op en ik met een slendong met baby(pop) erin. Mulan was onze ‘ibu-ibu’ (sjieke Indonesische mevrouw), dus toen we binnenkwamen bliezen de satpans (Edwin, Alex en Roger) op hun fluit en liep Mulan statig vooruit en wij alledrie schuifelend er achteraan. Hilariteit alom. Maar dit was wel onze laatste verkleedpartij hoor! Roger zei nog: ‘hoe oud zijn we nou eigenlijk?’

Zondag ISCI en ’s avonds EP (ons standaard zondags programma) en op maandag mocht Cato trakteren in de klas. Ze is 2 juli jarig en dan is het allang vakantie, dus dat is ook een beetje sneu. Dus dan maar op een willekeurige dag in de laatste week. We hadden lekkere slagroomtaartjes met fruit en hagelslag gemaakt en alle kinderen kregen ‘silly bands’ mee naar huis. Een groot succes. En op dinsdagmiddag was het piratenfeest, samen met vriendinnetje Isa die 5 jaar werd. In de playground Kemang Dalam IIIb mochten de kinderen allemaal piratenspelletjes doen (piratenvlag kleuren, bommen gooien, bommen knallen, schat zoeken, papegaai zoeken, pinata kapot slaan etc.) en ondertussen lekker spelen en glijden. Het was behoorlijk warm en druk (buiten, dus geen airco), maar ook bijzonder geslaagd. Alle kindjes gingen moe maar voldaan naar huis.

En woensdag werden Cato en ik wakker met een fikse verkoudheid, ikzelf was een beetje grieperig. Zou naar Mangga Dua gaan, een Indonesische shoppingmall, maar heb de hele dag in bed gelegen. Lekker een beetje bijgekomen, ’s middags rapportgesprekken met de juffen (beide meiden hebben een heel goed rapport!) en ’s avonds een special obat (medicijn) treatment van ibu Titi gekregen. M’n moeder noemde dat altijd grog (ofzo), waarmee je met een muntje en VapoRub rode strepen op je rug trekt, zodat de kou eruit gaat.

Toen werd het donderdag, de een-na-laatste schooldag en twee-na-laatste dag in Jakarta. We hadden ’s morgens afgesproken bij de Coffee Bean (equivalent van Starbucks), waar wij vrij vaak (als we écht écht écht niks anders te doen hebben…) na het wegbrengen van de kids naar school een kopje cappuccino drinken. En nu had de groep ‘achterblijvers’ de hele Coffee Bean versierd met batik-slingers, Nederlandstalige muziek opgezet, posters opgehangen met de tekst ‘het laatste koffieboontje, selamat jalan’ en zelf taarten gebakken. De sfeer was uitgelaten maar ook gespannen en uiterst emotioneel, we BLIJVEN maar afscheid nemen. En zo kon het gebeuren dat we op een donderdagochtend om 08.00 uur polonaise liepen door de Coffee Bean en tranen met tuiten huilden bij ‘Echte Liefde’ van Martin Moreiro (Gooische Vrouwen, weet je wel).

Daarna haastten wij ons voor onze laatste Jamu Spa; een heerlijk creambath en daarna een pedicure… je moet wel een beetje fatsoenlijk in Nederland verschijnen, nietwaar. Haasten naar school, want die was op donderdag ook al om 12.00 uur uit. Nog een keer kroket gegeten bij van Wely in Kemang, even gezwommen in hotel Grand Kemang waar Edwin, Louise en Joris sinds twee weken verblijven en daarna istirahat (rusten) thuis, want om 18.00 uur ’s avonds begon het grote Poco Poco feest op de school van Julie en Cato. En dat wás een spetterend discofeest! Julie heeft met groep 3/4 de Poco Poco gedanst, een hele moeilijke dans waarbij niemand (ook de jongens niet!) een fout maakte! En daarna heb ik nog een hele tijd heerlijk met Cato gediscodanst op Justin Bieber’s BABY BABY BABY OOOOH MY BABY BABY BABY NOOOO…!

En toen was het de laatste schooldag. Die begon om 08.00 uur en eindigde om 12.00 uur, dus net tijd genoeg voor een koffietje, wat laatste opruimwerkzaamheden thuis. Het ophalen was wederom een emotionele gebeurtenis natuurlijk, laatste keer klas, laatste keer schoolplein, afscheid afscheid afscheid. De meiden gingen spelen bij Lisa, Olivier en Anne en kwamen rond 16.00 uur moe maar voldaan thuis. ’s Avonds een laatste diner in restaurant Loewy, met Mulan en Yo, Sacha en Pieter, Celesta en Alex en Louise en Edwin. En vandaag inpakken, want dat hadden we natuurlijk nog niet gedaan. Zo meteen vertrekken we naar het vliegveld en gaan we terug naar weggeweest…

Fijne vakantie allemaal!