Sayap Ibu

De dag na het vertrek van Petri en Valentijn ging ik iets doen waar ik eigenlijk heel erg tegenop zag. Baby’s knuffelen in Sayap Ibu (moeders vleugel), het enige weeshuis in Jakarta van waaruit kinderen geadopteerd mogen worden. Het is een project van Werkgroep ’72 (de Nederlandse Goede Doelenorganisatie), omdat de kinderen in dit weeshuis wel genoeg voedsel, kleding en speelgoed hebben, maar weinig persoonlijke aandacht krijgen. En dat geldt dan met name voor de kleintjes: de baby’s en dreumesen (tot 3 jaar ofzo). De kinderen mogen om veiligheidsredenen niet naar buiten (ze kunnen dan worden meegenomen door personen die niet het beste met ze voorhebben) en hebben daarom vaak nog nooit een boom gezien en/of water, zand, gras aangeraakt. De Werkgroep zorgt daarom elke week voor iets leuks voor de peuters, zoals met water of zand spelen op het binnenpleintje. De baby’s kwamen voorheen niet eens het hokje uit waar ze met z’n allen naast elkaar slapen; in die ruimte verbleven ze 24 uur per dag, in hun bedjes of even op een matje op de grond. Verder zijn er veel kinderen met verschillende handicaps, waarvoor de Werkgroep ook ondersteunt indien therapie, medisch handelen of andere zaken nodig zijn. En tot slot zijn er veel trieste verhalen, zoals een tweeling (jongetjes) van twee jaar die door hun moeder bij hun oma zijn achtergelaten (best gebruikelijk in Indonesië, dat de oma de kinderen opvoedt en de ouders werken). Die oma heeft de tweeling bij Sayap Ibu gedumpt en omdat de moeder geen officiële afstand van de kinderen heeft gedaan (en niet te vinden is), kunnen zij niet worden geadopteerd. En blijven zij dus in het weeshuis.

Afijn; je snapt wel waarom ik er een beetje tegenop zag. Bovendien kan ik ook geen asiel of kennel inlopen zonder dat ik er met een hondje weer uit kom (doe ik dan ook maar niet), dus…. Ik zag me al aankomen bij Roger: ‘Maar het is zo’n schatje! Ik voel zo’n band! We hebben zoveel ruimte! Kunnen we echt niet nog eentje…?’

En eigenlijk heb ik ook niet zoveel met (andermans) baby’s en dreumesen; je kunt er moeilijk mee communiceren, ze kwijlen of snotteren teveel, je moet er constant achteraan lopen… Hoe dan ook, eenmaal bij Sayap Ibu: ik vond het heerlijk. Tot mijn eigen verbazing ben ik het ‘babyhok’ (zo is het echt) binnengegaan en heb er alleen maar met baby’s op schoot gezeten. Ik heb baby’s de fles gegeven en naar bed gebracht toen ze moe waren, op het binnenspeelplaatsje in een schommel zitten wiegen en constateerde bovendien dat de derde baby die ik ‘knuffelde’ niet goed kon zien (misschien blind?). Die werd in ieder geval op korte termijn geopereerd, zo vertelden ze mij. De baby’s genoten van de aandacht en pruttelden terug bij alle liedjes en spelletjes die je met ze deed. Op de binnenspeelplaats genoten de dreumesen van het zand en de schepjes die we hadden meegenomen, er was een kindje dat maar bleef knijpen in het zand, opnieuw en opnieuw. Een erg leuke ervaring, volgende week ga ik weer. Een aantal baby’s zouden op korte termijn geadopteerd worden, dus ik ben benieuwd of ze er inderdaad niet meer zijn en of er weer nieuwe kindjes zijn.

De volgende dag gaf Julie een demonstratie Circus-zwemmen in het zwembad van school, waarbij de kinderen in het water allerlei trucjes deden. Met name op een gekke manier het zwembad in duiken werd gedemonstreerd, maar ook onder water naar de overkant zwemmen en halverwege een ‘high five’ doen met degenen die de andere kant op gaan. Daarna gaf ik een training bij het KDM, Communicatie en Feedback. Dit ging goed en was wederom erg leuk om te doen. En op zaterdag gingen we voor het derde jaar op een rij naar Disney on Ice, Worlds of Fantasy. Naast Mickey en Minnie Mouse, Donald Duck waren de verhalen van Little Mermaid (Ariel), Lion King en Tinkerbell vertegenwoordigd. De meiden genoten, zeker omdat dit jaar zo’n beetje de hele klas er was. ’s Avonds was er nog een surpriseparty voor Sybren die ook 40 werd (ja, er zijn er gelukkig meer!), georganiseerd door zijn vrouw Bernadette. Verder was het een ‘gewone’ week, waarin ik eindelijk wat voorbereidend werk heb gedaan in verband met de op handen zijnde verhuizing (as in spullen uitzoeken en weggooien). En wat voorbereidend werk met Celesta en Louise in verband met het op handen zijnde ‘Gooische Vrouwen’-feest dat wij op 28 mei zullen organiseren, ter ere van ons afscheid (Louise en Edwin gaan terug naar Nederland, Celesta en Alex gaan door naar Washington) (wij worden dus bruut van elkaar gescheiden ).

De vrijdag erop was Goede Vrijdag (volgens de Fokke en Sukke scheurkalender een ‘goede’ vrijdag om die knakker aan het kruis te hangen. Tja…. Ik begrijp de naam ook niet helemaal) en dus een vrije dag en toevallig kwam Roger die ochtend aan uit Bangladesh. Dus zo ontstond het goede plan om eens naar Waterbom te gaan, een cool waterpark met glijbanen enzo, in de buurt van het vliegveld. We waren er snel en het was niet druk bij de kassa, dus hoppetee, naar binnen (dachten wij). Zo niet in Indonesië: do you have a Citibank credit card? Yes. Then you have discount, buy 2, get 4! Zo hee goeie deal, want dat park is best duur, voor Indonesische begrippen. Dus wij wachten… en wachten… na een kwartier even informeren of alles goed gaat (persoon is druk aan het bellen, de bank waarschijnlijk ofzo) en na 30 minuten wachten: Maaf! Tidak bisa! Kan dus weer niet, waarom niet wordt dan nooit duidelijk dus loop je na een half uur voor de volle prijs het park in. Enniewees: het was een erg leuk park, ik ben inmiddels oud en word dus niet goed van die glijbanen waarbij je het gevoel hebt dat je eruit vliegt, maar de meiden hebben echt genoten.

Op zaterdagmorgen gingen we ook iets leuks doen, vonden vooral de mannen: een foto maken voor de uitnodiging (en banner! Van 3 bij 4m. Maar dat weten ze nog niet :)) van ons Gooische Vrouwen feest. Zie foto, wij vrouwen vinden het in elk geval geslaagd.

’s Middags draaide er in een bioscoop in Jakarta de film ‘In Oranje’, een Nederlandse film dus, vanwege een internationaal filmfestival dat hier één keer per jaar georganiseerd wordt (vorig jaar was het Kikkerdril). Superleuke film, ondanks dat-ie over voetbal gaat. De meiden hebben wederom genoten.

Zondag was het Eerste Paasdag en hebben we bij ons thuis met 10 volwassenen en 8 kinderen van een heerlijke paasbrunch genoten, terwijl de kinderen eieren versierden, zochten, zwommen en een waterbalonnengevecht hielden. Erg gezellig.

Maandagmorgen shoppen voor het Oranjebal gala, dat is op zaterdag 7 mei. Mooie jurken hier, Celesta is supergeslaagd maar ze hadden net niet de jurk die ik zoek. Nog maar even doorzoeken dus, we hebben het maar weer druk.

Vandaag is het verhuisbedrijf geweest die ons zal ondersteunen in het proppen van de vele spullen uit dit huis in ons nieuwe huis. Ik heb haar op het hart gedrukt dat ik zeker de helft van de ‘losse’ spullen (schoenen, kleding, speelgoed) niet zal meenemen…. Dus ik ga maar ’s beginnen met puinruimen. Zucht.