Scan work chill

Afgelopen weken waren weer afzien. We moesten om te beginnen een paar dagen naar Singapore (zucht) om te stad te ‘scannen’ op woonmogelijkheden vanaf augustus. Daarna moest Roger voor z’n work naar Barcelona (steun), via Amsterdam uiteraard, waardoor ik dan maar een week naar Bali ben geweest, om te chillen met drie vriendinnen (pffff….).

Maar goed, we hebben het weer overleefd. Alle gekheid op een stokje: expat zijn is zo gek nog niet…. HET IS ECHT SUPERVET (of kan je dat niet meer zeggen op mijn leeftijd?)

Singapore is absoluut een wereldstad, net als Jakarta, maar dan totaaaaaal anders. Het is een soort New York (qua spectaculaire gebouwen dicht op elkaar), een soort Sydney (veel water en wat heuvels), een soort Milaan (supergoeie restaurants en boetiekjes), een soort Amsterdam (goeie supermarkten en lekker buiten kunnen wandelen)…. Een beetje van alles, eigenlijk. En hier en daar is zelfs nog een vleugje Azië op te merken.

We hadden onze officiële pre-visit, wat als voordeel oplevert dat Novartis ticket & hotel betaalt en allerlei handige afspraken regelt. Zoals met de Hollandse School (HSL, heet het daar), een maid agency (hoe krijgen we ibu Titi het land in, die gaat namelijk mee, hurray) en een makelaar.

De HSL is een hele leuke en grote school, wel vier keer zo groot als de NIS hier in Jakarta, terwijl hier wel voor 50% een internationale stroom is en in Singapore niet. Er zitten zo’n 450 Nederlandse kinderen op de school en het ziet er allemaal erg goed georganiseerd uit. De klassen zijn vol (Julie zit nu in groep 4 met 7 kinderen, gelukkig een combinatieklas met groep 3 met ook 7 kinderen, dus dat is totaal dan toch nog 14 kinderen. De 3 klassen Groep 4 op de HSL tellen bij elkaar zo’n 60 kinderen, toch een verschil!). Ze hebben mooi meubilair daar en maken gebruik van Apple laptops, dus dat belooft wat.

De maid agency kon ons vertellen dat het hebben van 1 hulp in Singapore ongeveer net zo duur is als alle hulp hier bij elkaar (2 ibu’s, 2 chauffeurs, een tuinman, een poolman, 3 guards….). Je betaalt alleen al 265 Sing dollar tax per maand, anders mag ze niet in je huis wonen. Verder betaal je dus haar woonlasten, eten, boodschappen, het salaris is veel hoger, een paar keer op en neer naar Jakarta per jaar… Maar goed: zonder kunnen we niet meer he! Dus ze gaat gewoon lekker met ons mee. Maar dat gaat ook nog eens niet zo gemakkelijk, want ze moet eerst een Engelse toets doen, waarvoor ze wel moet slagen. Dus inmiddels zit ze op Engelse les, want door mijn Bahasa is haar Engels de laatste jaren erg achteruit gegaan, zegt ze tegen me. Daarnaast krijgt ze een medical check up, die jaarlijks herhaald moet worden (geloof ik). En dan moeten Roger en ik ook nog online een certificaat halen waarmee we kunnen bewijzen dat we weten hoe we met een hulp in huis om moeten gaan…. Tjongejonge, het is heel wat.

Qua huizen is het jammer genoeg niet zo heel wat in Singapore… maar we zijn dan ook natuurlijk wel heel erg verwend geraakt de afgelopen 2,5 jaar in Jakarta. We hadden een dag huizen kijken gepland met een Nederlandse makelaar, een erg vriendelijke vrouw, genaamd Hester. Op zich misschien achteraf niet zo’n goed idee: de meiden zeiden bij elk huis ‘nou, híer ga ik niet wonen hoor!’. Hoezo verwend?? Volgende keer gaan we mooi zonder prinsessen! Al met al viel het achteraf wel mee, meestal is vier slaapkamers + een study en vier badkamers nog wel te realiseren (dus dan leveren we slechts 1 slaap/badkamer in :)). Maar de woonkamers zijn zo klein, omdat alle huizen daar zo’n beetje vier verdiepingen zijn. Dus dat zal wel weer even wennen worden.

Verder zijn we geheel spontaan naar de Lion King musical gegaan, die speelde in Marina Sands Bay, een spectaculair gebouw met daarin het eerste Casino van Singapore, een hotel, theater, shoppingmall, restaurants etc. De vorm van het gebouw is als een enorme boot hoog op drie wolkenkrabbers. De show was fantastisch, met alle dieren en het Afrikaanse koor. Het duurde maar liefst tot half elf en Julie is wakker gebleven (Jakarta tijd is half tien, het is daar een uur later). Cato wil er nog een keer naartoe, want die heeft de tweede helft gemist (heerlijk geslapen) en dat vindt mevrouw natuurlijk helemaal niet eerlijk.

Zaterdag kwamen we weer thuis en zondag vertrok Roger naar Barcelona, voor een week Novartis strategie bespreken. Er zijn slechtere plekken te bedenken, nietwaar?! Maandag heeft hij nog bij zus Petri ontbeten en later in de week, van donderdag op vrijdag bij z’n ouders gelogeerd en vrienden bezocht. Uit pure ellende (ah… zielig he voor mij?) heb ik een paar dagen Bali geboekt. De school had tenslotte nog een week vrij. Ingrid (die vorig jaar naar Macau, bij Hong Kong is verhuisd) kwam ook, Louise met zoon Joris en Mulan met man Yo en zoons Jason en Thomas. We zaten in een heerlijk hotelletje aan het strand in Seminyak en het was echt SUPERCHILL (of kan ik dat niet meer zeggen?!). Overheerlijk gegeten in achtereenvolgens Sardine, Potato Head, Warung Made en Café Bali… Herbert en Jo: deze zomer werken we hetzelfde rijtje af hoor! Heb alleen even voorgeproefd!

De kinderen hebben geboogieboard, krabbetjes gevangen, zwemwedstrijden gehouden, kortom: zich uitstekend vermaakt met z’n vijven. Cato gebruikte Jason (10) natuurlijk al snel als ibu, hij droeg haar slippers, haalde de bal voor haar, hield haar krabbetjes vast… Erg is die griet!

Nu is helaas het gewone leven alweer begonnen, kinderen naar school, ik naar de spa… :). En vrijdag m’n tweede workshop Communication/Feedback bij het KDM. Moet ik toch nog aan de slag! Zielig voor mij he!

Volgende keer een verslag van… ja, dat kan ik écht niet zeggen hoor OP MIJN LEEFTIJD!