Viva Indonesia

Stel; je gaat naar een restaurant. Onaangekondigd, zaterdagavond, het is redelijk druk en je vraagt een tafeltje voor twee. De serveerster zegt ‘er zijn mensen bijna klaar, kunt u even wachten aan de bar’ en je gaat zitten, bestelt wat te drinken. Na 5 minuten komt er een andere serveerster naar je toe en die zegt ‘sorry, het is zo vol, het lukt echt niet, een tafeltje’. O, zeg je verbaasd, maar uw collega zei dat er zo mensen weggaan. Ja, maar nee, het is echt druk en het lukt echt niet. Je betaalt je drankje en wilt naar buiten gaan, op zoek naar een ander gezellig restaurant. Op weg naar buiten loop je per toeval tegen de eerst serveerster aan die zegt ‘O, daar bent u al! Tafel is vrij hoor. Enjoy your meal.’

Of stel; je staat in de supermarkt. Je wilt spareribs kopen voor een barbecue, dus je vraagt aan een medewerker waar die precies liggen (’t is altijd even zoeken he, naar varkensvlees hier in Jakarta). Maaf, habis! Op?, vraag jij, ‘hoe kan dat nou, normaal gesproken hebben jullie altijd spareribs! Ben speciaal hier naartoe gereden omdat hier altijd spareribs liggen!’ Ya maaf ibu, sorry mevrouw, maar ze zijn echt op. Behulpzaam biedt de medewerker stukjes varkensvlees aan, die hebben ze wel. Uit beleefdheid loop je mee, om daar dan maar even naar te kijken. Op het moment dat de medewerker de stukjes varkensvlees uit het koelvak wil pakken, valt je oog op het koelvak ernaast dat helemaal gevuld is met spareribs. Eh… doe mij die spareribs maar hoor! O ya ibu, baru datang yang itu (die zijn net gekomen hoor).

Of stel; je staat in een shopping mall (oeps. Nu weten jullie allemaal waar mijn leven zich zo’n beetje afspeelt… restaurant – supermarkt – shopping mall. Nou ja.) en er staat ontiegelijk veel personeel. Zoveel, dat je zo’n beetje niet eens meer fatsoenlijk langs de rekken kunt lopen. Als je even om je heen kijkt, zie je er zo 13. En dat is dan nog maar een klein hoekje van de verdieping. Bisa membantu? Nee, ik kijk gewoon even hoor. Cari apa? Nou, ik zoek niks bijzonders, ik kijk gewoon even. Mau sepatu, ibu? Nee, ik hoef geen schoenen, ik kijk gewoon even! Dan zie je bij de kassa en klein rekje met wat grappige speldjes, voor in het haar van de kinderen. Je zoekt twee leuke setjes uit en legt het op de toonbank. De vier verkoopsters achter de toonbank kijken plots allevier intensief een andere kant uit, zodat je ze even aan moet spreken ‘eh… ibu, saya mau ini!’ (ik wil dit graag, mevrouw). Ya ya, sebentar (even wachten) zegt ze en loopt weg. De andere drie zijn op miraculeuze wijze ook verdwenen. Vervolgens kijk je om je heen… en is er geen verkoopster meer te zien. Je wacht 2 minuten, 5 minuten, 7 minuten en dan ga je op zoek. Andere verkoopsters die je ziet en om hulp vraagt antwoorden ‘ya sebentar ibu, maaf (sorry)’. Na een kwartier komt de eerste verkoopster terug met een map met daarin 26 plastic hoesjes met prijslijsten en gaat op zoek naar de prijsjes van de speldjes. EN ZE STAAN OP DE TOONBANK VAN DE KASSA. Na nog 5 à 10 minuten is de prijs gevonden, de speldjes afgerekend en kun je weer verder.

Viva Indonesia!!!

En toch en toch… is het heerlijk wonen hier. Juist die cultuurverschillen met de mensen hier maken het wonen in Indonesië zo bijzonder, ondanks dat je natuurlijk regelmatig irritaties hebt.

En nou heb ik afgelopen vrijdag een training Time Management gegeven aan het management van KDM, dat straatkinderenopvangtehuis. Alsof dat zin heeft… haha. En volgens Roger is werken bij een professionele organisatie met 250 hoogopgeleiden ook niet veel anders. Maar voor het KDM doen we het gewoon, alle beetjes helpen, nietwaar. En het was een succes, de managers en teamleaders vonden het helemaal geweldig en met de praktische tips gaan ze hopelijk echt wat efficiënter en effectiever werken. Er volgt nog een training Communication/Feedback in april en een training Leadership/Teambuilding in mei. En dan draag ik in juni het stokje hopelijk over aan een andere vrijwilliger, die komend jaar het KDM verder wil begeleiden. Wel dankbaar werk hoor! En dan… vliegen we 18 juni naar Nederland, ik heb net de tickets én een auto voor drie weken geboekt, je wordt steeds handiger. 11 juli gaan we weer terug, want 14 of 15 juli komen Herbert & Jolanda. O o o, wat hebben we er zin in, maar ja, het duurt nog even een tijdje.

Verder zijn de afgelopen weken redelijk rustig geweest. We zijn twee keer heerlijk uit eten geweest, 1x voor de verjaardag van Celesta bij Shy (www.shyrestaurant.com), on-Indonesisch toprestaurant en de week erna bij Amuz (www.amuzgourmet.com), idem. De week erna hebben we Roger’s 41ste verjaardag gevierd met een bbq bij ons thuis. Hij was overigens tegelijk jarig met onze vaste supermarkt (zie foto) :). Verder heeft Julie met haar verhaal over een ‘Bananenvinger’ de Gouden Griffel op school gewonnen, tijdens de Boekenweek. Thema van de Boekenweek was namelijk Dromen en zij schreef een fantastisch verhaal over haar vinger die in haar dromen een banaan was geworden en die zij had geprobeerd op te eten… Waar haalt ze het vandaan? En afgelopen week mocht Cato knutselwerk over bouwwerken presenteren in de klas. Een ander ‘leuk’ initiatief was dat de kinderen op een maandag in hun pyjama naar school mochten en de ouders en leraren ook. Dat is op zich niet zo heel erg, maar wel weer jammer dat ze je ook nog een ‘catwalk’ door de gymzaal laten doen…. Het was wel erg grappig. Ook grappig was de ‘Helemaal-uit-je-hoofd-kwis’ van vorige week donderdag, een initiatief van DNC (de Nederlandse Club). Je kunt inschrijven met een team van 5 – 7 personen, de vragen zijn hilarisch en er is ook nog een prijs voor het best geklede team. En dat laatste…. Waren wij! Dus nu ben ik een gouden-schoen-op-een-blok-hout-rijker (?). De vragen variëren van moeilijk (hoeveel is 0 graden celsius in Kelvin of van wie verloor Spanje op het WK 2010) tot makkelijk (hoe heet de dochter van Jan Smit, ja, roddelbladen circuleren hier volop hoor) tot hilarisch (een foto van Dick Bruna, De Cock van Baantjer, Willy Alberti en een poes, wat hoort er niet in het rijtje thuis? De poes; want Dick, Cock en Willy zijn synoniemen voor… ain’t that funny).

En afgelopen vrijdag hadden we een leuk feestje bij Pauline en Geert; zij gaan deze zomer naar Polen verhuizen. Sterker nog: Geert is zondag al vertrokken om aan zijn nieuwe baan te beginnen, vandaar dat het afscheidsfeestje deze vrijdag al was. Pauline blijft met de vier (! U leest het goed) kinderen dus nog tot de zomer in Jakarta. Het werd uiteraard een Pools feest met veel wodka en andere alcoholische dranken en versnaperingen en op de uitnodiging werd iedereen gevraagd om met snor te komen (man én vrouw, natuurlijk). Louise en ik hadden een grappig idee bedacht, namelijk om als ‘stucers’ naar het feest te gaan, compleet met overall, emmer en verfkwast. Zelfs in een oude shopping mall konden we helaas geen overall vinden, maar liepen we wel spontaan aan tegen twee… bruidsjurken! POOLSE BRUIDEN! Uit de catalogus! Het waren ook van die hele erge, met glitters en paletten, uitgestald op twee paspoppen. Dus wij soebatten met de dame, of we toch niet alsjeblieft voor 1 avondje die jurken mochten huren. Uiteindelijk mocht het en hebben we ons erin gewurmd (mijn jurk was zeg maar twee maten te klein, dus het was werkelijk een hele toer om ‘m dicht te krijgen. Bij de eerste poging vloog het haakje aan de achterkant er al af…). Roger en Edwin gingen gewoon in mouwloos wit hemd en spijkerbroek, zoals die Nederlanders die hun Poolse bruid uit de catalogus selecteren (mocht ik iemand beledigen, sorry). Het allergrappigst cq gênantst was wel dat ik langs al die guards van ons de auto in moest stappen… Maar goed. Pauline en Geert en de rest van de 100 man deden het ongeveer in hun broek toen we binnenkwamen en aan de foto’s kun je wel zien waarom! Na een uur was het mooi geweest, hebben we ons omgekleed en kon ik LETTERLIJK weer opgelucht ademhalen. O ja: en wederom wonnen wij de prijs voor de beste outfit!! Een heerlijke fles Wodka, wie het eerst komt….

Nu gaan we nog één week naar school en de dinsdag erna vlieg ik naar Singapore, waar Roger dan al is. We gaan twee dagen met een makelaar op stap, gaan nog naar de Hollandse School en Hollandse Club, afspreken met een stel dat hier gewoond heeft en dan zaterdag weer terug. Zondag vliegt Roger naar Barcelona en ik maandag met drie vrouwen, wat kinderen en 1 man naar Bali voor vijf dagen. Maar dat later.