Liburan Paskah (Paasvakantie)

Een week geleden hadden de meiden twee weken paasvakantie. Gelukkig namen ze de week ervoor allebei een prima rapport mee naar huis, dus mama en papa kunnen weer trots zijn. Op de laatste schooldag zou ons tweede bezoek arriveren: Imke (ex-collega Ernst & Young) met haar dochtertje Lois (3,5). Maar helaas: zij hadden hun vliegtuig gemist (gingen van Dusseldorf naar A’dam en daar ging het al mis), dus zij kwamen op zaterdagochtend uiteindelijk pas aan. Een lange reis was het voor hun, met hotelovernachting in de buurt van Schiphol... gelukkig dacht Lois dat het er allemaal bij hoorde. Maar goed; eenmaal aangekomen kon het grote genieten beginnen. Het viel enorm mee met de jetlag, dus we konden gelijk allerlei activiteiten gaan doen. En zaterdagavond kwam Roger ook weer thuis van zijn weekje Londen (waarvan twee dagen Amsterdam).

Waterspeeltuin, shoppingmall, bbq bij vrienden, fietsen op de compound, zwemmen in het zwembad... er is genoeg te doen met een extra kindje erbij. Op dinsdag in de eerste week van de vakantie vertrokken we (Imke, Lois, Julie, Cato en ik) voor drie dagen naar Pelabuhan Ratu (www.oceanqueenresort.com). Twee andere moeders met kinderen (en drie ibu’s, altijd handig) gingen ook mee. We hadden twee seaview bungalows (elk met vier slaapkamers), ruim genoeg. En ondanks dat de accommodatie vrij basic was (echt Indonesisch; reparasi? Tidak usah (hoeft niet), gewoon laten verouderen die handel) en we ook nog twee dagen vrij veel regen hebben gehad, was het hartstikke leuk en beregezellig. En voor de kinderen helemaal het einde, spelen op het strand, springen in het zwembad, we zijn naar hot springs gereden, over het strand naar een restaurantje gelopen, de houseboy verzorgde een bbq voor de bungalow met allerhande heerlijk seafood. Gelukkig was de laatste dag ook nog eens zon, zon en nog eens zon. Voor de terugweg zijn we heel vroeg vertokken om de vismarkt in Pelabuhan Ratu om 06.00 uur ‘s morgens nog even te bezoeken. Het is een enorme slingerweg daar en in totaal zo’n 4 à 5 uur rijden, dus het is een wonder dat Cato niet heeft overgegeven.

Vervolgens was het Paasweekend en hebben we met een heel stel Paaseieren gezocht (eerst geverfd) in de tuin bij Ingrid. En een van een heerlijke Paasbrunch genoten. Op dinsdag hebben we een dagje sightseeing Jakarta gedaan; vroeg mee om Roger op z’n werk te droppen en vervolgens naar een ochtendmarktje Pasar Pagilama. Daar de meisjes beloofd dat ze wat mochten uitzoeken, zodat ze zowaar zonder te mopperen een tijdje met ons mee allerlei kleine stalletjes/winkeltjes hebben bekeken. Vervolgens een klein ontbijtje bij Café Batavia en naar het historisch museum aan de overkant. De voormalige gevangenissen aan de achterkant waren voor de kleintjes natuurlijk heel interessant. Daarna naar Sunda Kelapa en vervolgens door naar nog twee musea, museum Daerah, een soort uitkijktoren (waar Julie en Cato daadwerkelijk helemaal op het dak, op de schuine dakpannen hebben gestaan! Doodeng eigenlijk) en museum Bahari, een voormalig pakhuis van de VOC met allerlei attributen die daarmee te maken hebben (veel boten, bijvoorbeeld). Daarna lunchen bij het Shangri La hotel, nog even zwemmen en om half vijf waren we weer terug. Vanzelfsprekend was het de dag erna tijd voor een creambath en pedicure bij de kapper...

Op donderdag vlogen we voor een paar dagen naar Singapore. Daar hebben we nog leuke dingen gedaan, nightsafari in de zoo, Sentosa, Chinatown, eten bij de Quays. Op zaterdag vloog ik met de meiden terug naar Jakarta en Roger door naar Amsterdam en dan naar Boston, voor deze week. En Imke en Lois zijn zondagavond teruggevlogen naar Nederland. En wat was het gezellig (zie foto’s)!!!

En toen begon weer de gewone ‘werkweek’ (figuurlijk he), kids naar school, naschoolse activiteiten, niet veel bijzonders. Op donderdagavond met een aantal Indo-vrouwen de film Merah Putih (rood-wit) bekeken, een Indonesische film uit 2009 over de vrijheidsstrijd van de Indonesiërs tegen de Nederlanders. Het zal je niet verbazen dat de Nederlanders er niet erg goed vanaf kwamen... de ingewanden vlogen je om de oren. Op vrijdagochtend nog een snelle koffie-ochtend ter ere van mijn onbelangrijke 39ste verjaardag gedaan, toch wel gezellig. En op zaterdag draaide er zowaar een Nederlandse film in een bioscoop hier in Jakarta, Kikkerdril (die hebben wij al, maar toch ERG leuk om die in een bioscoop te kijken), dus weer daarheen met een hele lading Nederlanders.

En toen kwam het bericht dat Schiphol (vrijdag eigenlijk al) werd gesloten; evenals allerlei andere luchthavens in West-Europa. Wat een strop! Zo zou mijn lieve vriendinnetje Louise een verrassingsbezoek aan Nederland brengen voor haar moeders verjaardag, even een week zonder kind op-en-neer, nou: weg verrassing. Want dat gaat natuurlijk niet meer lukken. Gelukkig kan ze nog wel een keer later gaan. En Roger had ook een probleem: die zat namelijk in Boston afgelopen week en zou terugvliegen naar Jakarta via Amsterdam... maar ja, dat ken dus ff niet. DUS moest hij zijn vlucht omboeken (en mijn boodschappenlijst met Nederlandse spulletjes in de prullenbak gooien, maar ja, gelukkig is hij laatst nog in Londen geweest) maar dat omboeken was ook niet zo makkelijk. Want alles zit dan dus natuurlijk vol. Uiteindelijk is het een dag later gelukt om een vlucht via HongKong te krijgen (drie tussenlandingen, geloof ik) en daar is hij nu mee bezig (denk ik, kan hem al een dag niet bereiken). Hopelijk is hij morgenmiddag weer thuis. En mijn lieve vriendinnetje Wendy die hier laatst was met haar zoontje Jake en die vandaag jarig is (hieperdepiep hoera!!!) en die in Perth woont zou haar moeder uit Nederland op verjaardagsbezoek krijgen, nou mooi dus niet he. EN ken je die mop al van mijn nichtje Nina die zou dinsdag komen, daar hadden wij ons ook al zo op verheugd, nou die komt dus NIET he! Sjongejonge gaat lekker zo. Maar wat in het vat zit verzuurt niet heb ik haar ook net gemaild, dus ze komt gewoon wat later (weten nog niet wanneer). Nu duimen allemaal dat het volgende week echt over is, want dan komen op dinsdag m’n schoonouders en op donderdag m’n moeder en Fred... het zal toch niet gebeuren he...

Ik las al ergens op internet: Iceland, don’t send ash, send us CASH!

Sampai jumpa lagi!