Van vuilnisbak tot prinsessenfeest

Daags na het vertrek van mijn moeder en zus, was het jaarlijkse uitje van de Bantar Gebang kinderen. Bantar Gebang is de grootste vuilnisbelt in Jakarta waar duizenden mensen (en dus ook kinderen) wonen en leven van het zoeken naar bruikbare spullen tussen het afval. Ik ben er laatst een keer geweest om met de kinderen te knutselen. En op dinsdag 26 mei was het jaarlijkse uitje voor de kinderen (soort schoolreisje), gesponsord door de Nederlandse goede doelenorganisatie hier in Jakarta, Werkgroep 72 (zie www.werkgroep72.org). Het uitje ging dit jaar naar Taman Mini, een soort Madurodam van Indonesië, maar dan in reuzenformaat. Dat klinkt nogal paradoxaal; het is namelijk een soort miniatuurpark van heel Indonesië, wat dan weer zo groot wordt dat je niet gezellig kunt lopen, maar er met de bus doorheen moet rijden en af en toe kunt uitstappen. 180 (!) kinderen gingen mee, met drie tourbussen en het was een groot feest. Het park heb ik zelf niet eens gezien die dag, want ik was als vrijwilliger ingedeeld in de ‘lunchgroep’ en heb derhalve 200 lunchpakketten (gesponsord door het Shangri La Hotel in Jakarta, waar Roger en ik afgelopen november ook hebben gezeten) op tafels neergezet. Ook leuk! Nee hoor, het was allemaal zeer de moeite waard, zeker als je die vrolijke snoetjes ziet. En natuurlijk werden na de lunch alle lunchpakketjes netjes meegenomen (er bleef werkelijk niks achter, ongelooflijk om te zien) om er thuis verder van te genieten. Een zeer geslaagde dag.

Op vrijdagavond was er in het Erasmushuis, een cultureel centrum voor Nederlanders in Jakarta, een comedy avond georganiseerd. Er kwamen twee cabaretiers optreden, een stand-up comedian (Adam nogwat) en de hoofdact was de winnaar van het Leids Cabaret Festival 2006 (ja het duurt altijd even voordat je dan in Jakarta bent ja) Samba Schutte. Ze waren allebei hilarisch en de grappen over expats en over Jakarta vlogen je om de oren. Zo zei die stand-upper Adam dat hij het zo heerlijk vond in Jakarta en ‘everything works here so well, everything is going so smoothly’ of zoiets… Toen voelde je de hele zaal denken ‘wat nou smoothly, d’r gaat hier juist helemaal níks smoothly en d’r wérkt hier al helemáál niks…’ Maar toen zei hij ‘als je bijvoorbeeld naar het verkeer kijkt, dan zou je toch verwachten dat er op elke straathoek twee dooie brommerrijders zouden liggen, maar dat is dus niet zo’. Had-ie toch een punt.

Deze week zijn hier de schoolrapporten uitgedeeld en het is zowel voor Julie als Cato de eerste keer dat ze überhaupt een rapport hebben gekregen én het zijn nog hele goede rapporten ook… dus het was tijd voor verwennerij. Want ja, verrot worden ze hier toch wel met die twee ibu’s, twee chauffeurs, elke dag in het zwembad en noem maar op allemaal. Dus wat maakt het nog uit: het was tijd voor een kiddy manicure en pedicure… Ik zag namelijk dat ze dat hadden bij mijn vaste adresje Jamu Traditional Spa en zo’n flutkado voor een goed rapport vond ik ook niks, dus ik dacht laat ik dat eens doen (ter info, voor wat er nog te redden valt aan dit verhaal: het is echt supergoedkoop hoor 60.000 rupiah, dat is € 4,50. Dat je ’t ff weet.) En het was hartstikke leuk (vond vooral de moeder). Vier Indonesische vrouwen deden de handen en voeten tegelijk (zie foto’s) en die meiden zaten met eigenwijze koppen heen en weer te kijken. Stokstijfstil zaten ze en ze genoten er echt van. Julie riep bij elk crème-tje en spray-tje ‘Wat is dat? Wat is dat?’ en Cato genoot met name van het uitzoeken van de kleurtjes nagellak. Uiteindelijk was het gefriemel en gefreutel voor Cato toch wat teveel op een woensdagmiddag en kon ze haar oogjes niet meer open houden. Haar kiddy mani en pedi is slapend afgemaakt. En nu zitten ze goed in de lak. Leuk hoor, meisjes!

Op vrijdag hebben we Cato’s verjaardag gevierd, een prinsessenfeest samen met vriendinnetje Fenna. Cato is namelijk middenin de vakantie jarig en het leek me voor haar dan toch leuker om het nog voor de vakantie te vieren in plaats van daarna. Het werd een echte prinsessenmiddag, waarin 13 meisjes opdrachten moesten vervullen om uiteindelijk een echte prinses te kunnen worden. Zoals op hoge hakken lopen met een boek op je hoofd, appelhappen uit een waterbak en opmaken en prinsessenjurken aantrekken… Wat een ellende, meisjes!

Nee hoor, het was een zeer geslaagd feest met allemaal blije meisjes; iedereen heeft namelijk een prinsessenoorkonde en een prinsessenkroon verdiend.

Inmiddels heeft Roger’s vader een bypass operatie achter de rug, waarvoor Roger een paar dagen naar NL is geweest. Het herstel gaat langzaam, maar hij gaat vooruit. Dus bij deze aan iedereen een oproep om positieve energie zijn kant op te sturen! Wij duimen allemaal voor hem, dat hij maar snel weer de oude (of eigenlijk: nog béter dan de oude) mag zijn!

Hier gaan we de laatste schoolweek in, nog maar drie dagen en woensdag is de laatste dag. Wij verheugen ons heel erg op de vakantie in Nederland, dus tot snel weer ziens iedereen!