Ya, bisa!

Ja hoor, dat kan! … is een veelgehoorde uitspraak hier in Jakarta (en waarschijnlijk in heel Indonesië ). Bukan masalah, of tidak apa-apa (geen probleem). Wat je maar wilt! Maar ondertussen…

Langzaam begin ik van m’n vakantiewolk af te komen. Voor mijn gevoel ben ik namelijk op vakantie, want ik werk niet, de zon schijnt de hele dag, de bediening in het vakantiehuis is erg goed en we liggen elke dag in het zwembad. Met mijn verstand weet ik natuurlijk ook wel dat het geen vakantie is, want de kinderen moeten elke dag naar school en de boodschappen moeten gewoon gedaan worden. En dan woon je ook nog in Jakarta. En van de Jakartanen krijg je zo nu en dan een behoorlijk punthoofd; bijvoorbeeld als je iets wilt afspreken of regelen. Even voor de duidelijkheid: we hebben het hier nog steeds heel erg naar onze zin hoor! Laat daar geen misverstand over bestaan.

Maar neem nou eens zoiets als een kortingsbon in een warenhuis. Mijn schoonouders waren de getuigen: we kochten een kadootje in een soort Bijenkorf. Tijdens het afrekenen zegt de kassamevrouw dat er een kortingsactie is met krasloten. En wie het kleine niet eert nietwaar… Dus ik zeg okee, wil ik wel. Ja maar uw bedrag is minder dan 300.000 rupiah. Dus ik koop nog wat klei voor de meiden erbij en zeg kom maar op met dat kraslot. Ja maar dan moet u met de bon naar de klantenservice op een andere verdieping en daar mag u krassen en krijgt u de korting. Helemaal geen zin in natuurlijk, maar we zijn er aan begonnen dus op weg naar de klantenservice. Daar gekrast, kom maar op met die korting dan. Ja maar dan moet u eerst weer wat nieuws kopen en DAN krijgt u die korting. Todeledoki denk je dan, maar toevallig ziet mijn schoonvader leuke poloshirts van Ralph Lauren en koopt die, dus ik sta klaar met m’n kortingskraslot. Nee mevrouw, die korting geldt overal in het warenhuis, ALLEEN NIET op de Ralph Lauren afdeling! Met een diepe zucht zeg ik dat ik het kraslot dan wel bewaar, maar dat heeft geen zin, want het is alleen die middag nog geldig… DUS. (In het kader van lekker belangrijk.)

Vervolgens probeer ik catering te regelen voor onze ‘neighbours barbecue’, zaterdag bij ons thuis voor de andere drie gezinnen hier op de compound. Na twee bezoeken en oeverloos wachten op een offerte bij cateraar keuze nummer 1, toog ik naar cateraar nummer 2. Na nog duidelijker mijn wensen te hebben gecommuniceerd (kan ik zelfs al een beetje in het Bahasa Indonesia), volgt daadwerkelijk twee dagen later een offerte met een prima menu en dito prijsopgaaf. Alleen de datum en het aantal mensen is verkeerd. Dus even persoonlijk terug (‘even’ kost met het verkeer hier ongeveer bij alles zo’n 1,5 à 2 uur per keer), want via de telefoon vertrouw ik helemaal niet. Nee hoor, alles duidelijk, het is voor een barbecue, op 9 mei en voor 14 mensen. Volgt twee dagen later een offerte met de juiste datum, maar nog meer mensen dan eerst. Dus weer persoonlijk terug etcetc maar dan is de offerte prima en dat een week van tevoren (terwijl ik een maand van tevoren voor het eerst bij cateraar nummer 1 naar binnen stapte, maar daar hebben we het niet over). Drie dagen van tevoren komt de baas-cateraar nog even het huis en de keuken checken voor de party en nemen we nog even het menu door. O, was het voor een barbecue? O nee, dat kan niet hoor! Dat doen wij niet! Deze gerechten (shaslicks, saté, salades etc??) worden kant en klaar uitgeserveerd aan tafel en anders kan het niet. O, hebben de medewerkers dat niet gezegd ? En dat drie keer? O, foutje van de zaak. Sorry hoor. Nou ja, anders kies je toch een andere cateraar? Yeah sure, in drie dagen, geloof je ’t zelf? Dus anyway: we hebben een gezellig etentje hier zaterdag, maar die barbecue die op de uitnodiging staat aangekondigd gaat even niet door. Welcome to Indonesia!

Nou, verder hebben we niet zoveel nieuws te melden. Alleen dat ons eerste bezoek na twee hele gezellige weken alweer huiswaarts is gegaan. Maar gelukkig zien we elkaar alweer in juni, om precies te zijn vlieg ik op dinsdag 16 juni al naar Nederland. En ons tweede bezoek komt hier al over twee weken: namelijk mijn moeder en mijn zus. Ook supergezellig!

En tot slot ben ik deze week voor mijn gevoel voor het eerst weer een werkende moeder: ik volg namelijk een vierdaagse cursus MBTI (Certificering Step I en II) (voor diegenen die het wat zegt). Een persoonlijkheidsanalyse, gericht op gedragsvoorkeuren. Heel erg leuk om te doen!! En ik weet nu ook gelijk waarom mijn instructies aan de hulpen hier voor deze vier dagen meer dan vijf bladzijden lang zijn…

(nog even wat foto’s van hoe we eruit zagen op het Oranjebal, het bezoek van opa en oma Knippen, Koninginnedag, een flinke regenbui, de verwennerij voor kinderen hier in Jakarta en hoe een echte Indonesiër de tweede verjaardag van een dochtertje viert)

Sampai jumpa!