Sama-sama!

Catootje, onze stille watertje (af en toe dan) kan soms heel geinig uit de hoek komen. Daar waar Julie luid en duidelijk probeert zoveel mogelijk Engels te leren en ook nog wat Bahasa Indonesia, hoor je Cato eigenlijk nooit. Tot we een keer een winkel uitlopen en de meneer zegt tegen ons ‘Terima kasih!’(bedankt) en Cato zegt ineens ‘Sama-sama!’ (oftewel: geen dank), zomaar uit zichzelf. Zit dan toch ineens in dat koppie. Bij deze een terima kasih van mij; dank voor alle verjaardagswensen! Weer een jaartje erbij… steeds dichter bij een nieuw decennium…., nou ja, we denken er maar niet teveel aan. Was ik twee jaar geleden nog jarig op Darlington Beach, bij Arrawarra (ergens tussen Melbourne en Brisbane), dit jaar heb ik het gevierd op Pulau Putri, één van de Pulau Seribu (oftewel Thousand Islands). Deze eilandengroep ligt ten noorden van Jakarta en bestaat uit zo’n 130 eilanden (de naam is dus een beetje overdreven), waarvan een aantal wordt geëxploiteerd voor toerisme. We moesten ongeveer 1,5 uur met de boot, dus dat viel mee. Wel jammer dat Cato haar inmiddels niet meer zo verse flesje melk er dan vlak voor het einde nog even uitkotst… but anyway. Eenmaal aangekomen was het gelijk genieten van een werkelijk paradijselijk prachtig geheel; ware het niet dat het resort op Pulau Putri z’n beste tijd wel heeft gehad. Aangezien de eilanden allemaal heel klein zijn (10 minuten en je hebt het eiland rondgelopen), kozen wij voor Pulau Putri, want daar is nog een zee-aquarium en een glass-bottom boat. Helaas stikte het van de muggen toen we aankwamen (het is nog steeds een beetje regenseizoen) en zijn de huisjes nou niet je-van-het. En ook het eten (buffet) was niet geweldig, maar gelukkig kon je ook nog van de kaart bestellen. Desalniettemin is de omgeving werkelijk fantastisch. Een hoteleigenaar die van de faciliteiten een succes zou maken, zou hier een goudmijn in handen hebben, volgens ons.

Het is prachtig om op een heel klein eiland te zitten met allemaal kleine eilanden in de wijde zee om je heen. Ook zie je vanaf het strand al koraalrif, waar je kunt snorkelen en duiken. Helaas gaat dat een beetje moeilijk met kleine kinderen, dus wij namen de glass-bottom boat. Daarmee vaar je vlak langs het koraalrif, terwijl je in het onderdek van de boot zit, met aan weerskanten ramen. Best leuk! Later zijn we met een bootje naar een echt onbewoond eiland(je) gevaren, waar we met z’n vieren op ons privéstrand konden zwemmen. Dat was werkelijk prachtig. Maar natuurlijk hebben wij als verantwoorde ouders geen waterschoentjes voor de meiden (ik ga ze gelijk kopen), dus ik vroeg nog aan de bootsjoof ‘no prikkieprikkie in the water?’ (oftewel: zit er niks stekends of giftigs hier in het water?), tidak tidak (nee, niks), zei hij. Dus wij lekker zwemmen en poedelen. Tot Julie het water uitkwam en zei ‘kijk ’s naar m’n voet, mam’. Er kwam een beetje bloed uit en toen we goed keken, zagen we dat er allemaal zwarte puntjes in haar voet zaten. Had ze op een zee-egel gestaan met haar voet! We schrokken ons dood, wisten even niet of het giftig was, ze begon een beetje te piepen en haar voet kreeg allemaal rode vlekjes. En zat dus vol met die zwarte puntjes. De bootsjoof zei ‘tidak apa-apa (geen probleem), no poisson (gelukkig), maar we moesten er wel even overheen plassen. Say what?! Dus ik tegen Roger ‘nou, hup dan!’ en hij ‘ik hoef niet!!’ (rare gesprekken krijg je dan ineens). Maar ik hoefde ook niet, dus toen heeft Roger er toch maar even overheen gedruppeld… Julie giechelen… En toen teruggevaren naar Pulau Putri. Daar zei de bootverhuurman dat we de puntjes wel even dood moesten slaan (if dead, no pain), dus wij met een snorkel op die puntjes slaan… aparte bezigheid. Maar de Indo-medische-hulp werkt wel, want ze had er daarna gelijk geen pijn meer aan en nu zijn de zwarte puntjes al bijna niet meer zichtbaar. Zo maak je nog ’s wat mee…

En in het kader van ‘hoe kom ik zo snel mogelijk van m’n geld af’ zijn we op Pulau Putri ook een dag eerder weggegaan (hebben we onlangs in Lembang ook al gedaan), want we hadden eigenlijk geen zin om nog een dag in dat karige resort te blijven, dan waren we liever thuis in ons luxe huis. Dus zaterdagavond zijn we lekker uit eten geweest in Jakarta zelf en op zondag zijn we naar BSD Ocean Park gegaan, een waterpark met superglijbanen, zwembaden, fonteinen etc etc en de meiden vonden het heerlijk. En toen was het lange weekend alweer voorbij. We hadden een extra lang weekend, omdat er op donderdag verkiezingen waren (legislative, soort tweede kamer verkiezingen) en vrijdag was het Goede Vrijdag. Op 9 juli zijn hier de echte verkiezingen, voor een nieuwe president en dan ligt de boel hier helemaal stil waarschijnlijk. En misschien zijn er ook nog wel wat opstootjes te verwachten. Dus het ziet er naar uit dat ik nog een paar dagen langer in NL blijf, in ieder geval tot 10 juli dan maar. En het ziet er ook naar uit dat de zittende president voor nog een periode gekozen gaat worden (voor een periode van vijf jaar) en zijn naam is lekker makkelijk: Susilo Bambang Yudhoyono. Dus in de volksmond heet hij SBY. En zijn ouders waren vast fan van de Flinstones.

Ik heb nog wat filmpjes op youtube geplaatst, onder andere één (op verzoek van mijn moeder) waarop je de compound wat beter kunt zien. En een van het zwemmen op het privé strandje nabij Pulau Putri (vlak voordat Julie in de zee-egel stapt…).

Sampai jumpa!