Berlijn, Julie jarig, Jolanda en Marit enzo

Op vrijdag 15 november heel vroeg in de morgen vloog ik naar Berlijn. Vrouwendispuut Skarabee uit Nijmegen bestond 25 jaar en vierde dit onder andere door een tripje naar de Duitse hoofdstad. Maar liefs 67 vrouwen (!!!!!!!) gingen mee, dus ik heb nog wel even getwijfeld… ben eigenlijk niet zo’n groepsmens, laat staan zo’n grote groep… maar het programma klonk te leuk en het weerzien met de verschillende vrouwen ook. En gelukkig maar dat ik ben gegaan, want het was echt super super super leuk! Ik kan niet anders zeggen. Wel moet ik zeker nog een keer terug naar Berlijn, want ik heb er zo goed als niks van gezien en alleen maar gekletst, gekletst, geborreld en gekletst.

Vrijdag na aankomst kwam ik gelijk een paar bekenden tegen in het hotel en zijn we met een leuk groepje gaan lunchen in een restaurantje om de hoek. De vrouwen van Skarabee zijn doorgaans nogal ambitieus (niet allemaal, maar wel veel!) en dus gaat het gesprek uiteraard snel over het combineren van werk en privé, het draaien van het gezin in combinatie met het nastreven van een carrière. Altijd interessant! En heus niet alleen omdat ik in 2006 nog een onderzoek naar dat onderwerp heb gedaan, voor Ernst & Young. Zo heeft Skarabeevrouw 1 (SV1) een tweeling van twee, een man die specialist is en een leuke baan, SV2 woont juist net gescheiden en heeft daardoor de ene helft van de week een drukte in huis en de andere helft rust, SV3 is zelfstandige met een werkende man en 2 jonge kinderen… Allemaal zeer uitdagend situaties waarbij work-life balance hoog op de agenda staat.

Na de lunch gingen we een rondvaarttocht op de Spree maken. Mijn vader had van tevoren nog gezegd ‘weet je dat de Spree meer bruggen heeft dan Venetië?’ Nou, ik denk dat we wel twee uur op die boot hebben gezeten en ik denk dat ik wel drie bruggen heb gezien… maar dat ligt niet aan de Spree hoor. Ik zei het toch: kletsen, kletsen, kletsen. Zo kwam er nog een expatvrouw die worstelt met het dilemma van terugkeren naar Nederland… Tja. Weggaan als expat gaat heel makkelijk, zodra het contract en alle randvoorwaarden rond zijn pak je je spullen en settel je je in het nieuwe land. Maar terugkeren, als je dat graag wilt, hoe doe je dat?

Gelukkig zagen we bij het uitstappen nog een mooi intact stuk van de Berlijnse muur. Vervolgens hebben we heerlijk gegeten in een soort van Deutsche Bierstübe, waar onze grote groep (voornamelijk erg knappe, echt!) vrouwen natuurlijk een bezienswaardigheid was. Al snel waren we omringd door mannen die ongegeneerd foto’s van ons namen, waarschijnlijk om thuis te laten zien. Na het eten nog met lief vriendinnetje van vroeger maar voor altijd Mieke Bosch een gezellige cocktail bar met live muziek ingedoken en een heerlijk likeurtje gedronken. En de hotelkamer heb ik gedeeld met twee jongere vrouwen van 32, die het ook presteren om zeer uitdagende banen te combineren met zeer jonge gezinnen (eentje was net zwanger van de tweede)… Petje af hoor dames! Erg leuk en interessant om te horen hoe je dat voor elkaar krijgt, welke offers het brengt, maar zeker ook welke voldoening.

Op zaterdag begonnen we met een heerlijke vrije ochtend; het moet nog even gezegd worden, de organisatie was TOP!! Ik hou van vrijheid en flexibiliteit en vind het ongelooflijk dat de organisatiecommissie het voor elkaar heeft gekregen om een programma voor 67 vrouwen in elkaar te zetten waarbij alle vrijheid en flexibiliteit mogelijk is om deel te nemen aan activiteiten. Helemaal geweldig! Die ochtend gingen we met een klein groepje een tripje langs de hoogtepunten maken, onder andere de Reichstag, Brandenburger Tor en Unter den Linden. Daar staat ook het hotel waar Michael Jackson zijn jongste kind over de balustrade heen hing… weet je nog wel. Het was niet makkelijk om onder het bijkletsen door steeds een blik te werpen op Berlijn, maar het lukte wel ;-). We hadden ook zo’n gezellig groepje: Marieke Breugem uit Lausanne, getrouwd met een Italiaan, net moeder van een tweede dochter (alhoewel, alweer 10 maanden) en de kinderen zijn veeltalig, Corporate Communications Manager bij Nestlé. Ines di Lollo, moeder van Floor en Sam, als zelfstandige werkzaam als projectmanager bij Philips (grappig om te merken dat ik Ines ineens niet meer op z’n Nederlands kan uitspreken: Julie heeft een vriendinnetje Ines en dat spreek je hier uit als Inèzzzzj dus dat deed ik nou steeds). En Miranda Zwartjens, 3 jonge kinderen, business manager bij Nationale Nederlanden en Martine Oegema, 3 jonge jongens, manager bij ING (en ik dus… desperate expatwife… dáár zouden ze eens een serie over moeten maken!). De laatste twee zijn weer bevriend met Berndt en Mireille, vrienden van ons uit Jakarta en Singapore, zo toevallig en klein is de wereld!

Na de lunch was er een rondleiding over graffiti art in Berlijn. Leuk, maar wel een beetje koud! Dus na een tijdje heb ik mij samen met Mieke Bosch en Miranda Zwartjens stiekem losgemaakt van de groep, die een workshop graffiti gingen doen. Leek ons wel leuk, maar in een cafeetje zitten met wijn en een klaasplankje leek ons tóch nét een beetje leuker. Wat een heerlijke middag werd dat, met veel gepraat en gepeins. Ook superleuk dat ik Miranda in de Kerstvakantie weer zal zien, al kan ik nu nog niet vertellen waarom. Dat zul je dan de volgende keer weer moeten lezen.

’s Avonds gegeten in een geweldig groot Italiaans restaurant, waar de maaltijd voorzien was van drie gang, antipasti, pizza en voor degenen die nog ruimte over hadden kwam er ook nog pasta achteraan. Heerlijk! En super geweldig ook dat het restaurant uiteindelijk helemaal voor onze groep leeg werd, zodat wij ongegeneerd ons dispuutslied én alle jaarliederen ten gehore konden brengen (heus niet leuk, vonden sommigen). Het is zo grappig om te zien dat er nu gewoon meiden rondlopen die geboren zijn in het jaar dat ik bij het dispuut kwam (1991). Confronterend ook hoor ! Zondag volgde er nog als afsluiting een champagne ontbijt, met Skarabee cupcakes in blauw en paars met gouden opdruk… dames, nogmaals: het was geweldig!!

Moe maar voldaan kwam ik zondagmiddag weer thuis, waar mijn schoonouders inmiddels gearriveerd waren. Dus de meiden waren natuurlijk weer super verwend, zoals gebruikelijk. En Julie werd op zaterdag nog voetbalkampioen met het schoolteam ook! Maandag en dinsdag zijn we in Cascais geweest en verder een beetje het standaard programma, school en na-schoolse activiteiten. En woensdag vertrokken ze weer. Ondertussen was ik druk met het voorbereiden van de discoparty voor Julie’s verjaardag op zaterdagavond 23 november. Maar er was nog meer: namelijk de surprise dat Jolanda en Marit het weekend kwamen! En Julie wist van niks!! Dus de logeerkamer moest snel weer opnieuw opgemaakt worden, boodschappen gedaan, discolampen verzameld en de laatste afspraken gecheckt.

En op vrijdag om 13.00 stond ik zenuwachtig op het vliegveld… maar vast niet zo zenuwachtig als Marit. Wat was het leuk om samen een geheimpje te hebben: in november knipoogde ik al naar haar ‘tot de Kerstvakantie hè!’ en hetzelfde tijdens skype-sessies. Wat leuk om zo samen een geheimpje te hebben. Snel naar huis om de koffers te droppen en door naar school… om de bijna jarige job te verrassen. Dat was zoooo leuk!! Julie was echt flabbergasted en wist niet wat ze moest zeggen. Ze vond het fantastisch. Ze was al de hele week aan het zeuren voor een sleep-over op vrijdag en ik zei maar steeds dat dat niet mocht, maar kon niet echt een goede smoes verzinnen. En nu wist ze eindelijk waarom!! Cato reageerde ook heel erg leuk. Marit rende op haar af, ze keek Marit aan en je zag de schrik in haar ogen. Ze deed een stap achteruit… keek nog eens peinzend… keek toen naar mij en zei ‘ben je dat vergeten te vertellen ofzo, mam?’. Echt hilarisch.

Lekker rustig aan gedaan op vrijdag en zaterdag goed voorbereid op het discofeest. Dat was in het restaurant hier op de Quinta, bij de paardenstallen, samen met klasgenoot Rinke die in augustus 10 jaar is geworden. Ideaal, want zo kon Rinke’s broer Tjeerd de DJ zijn deze avond en zijn zus Marije de Master of Ceremonies, een rol die zij met verve vervulde. Het was zooo leuk!! We waren wel even bang dat er helemaal niet gedanst zou worden natuurlijk, dus we hadden ook wel wat spelletjes bedacht (ballonnendans, dropveter-eten, limbodans, stoelendans, raadt het liedje). Vooral de door Roger bedachte Black Jack tafel was populair! Het werd een knallend feest, met afsluitend om 24.00 uur nog zingen voor Julie die toen écht jarig was. 10 jaar alweer, wat vliegt de tijd… ik zie me nog staan op de Skarabee-borrel van het derde lustrum, in 2003 bij St. Anneke. Met m’n dikke toeter, tegen de piano geleund. Het duurde helaas even, maar toen kwam onze eerste dochter. Wat vliegt de tijd en wat zijn we nog altijd blij met haar! Een lievere en leukere dochter kun je je niet wensen (nou ja, Cato komt wel in de buurt hoor ;-).

Op zondag lekker uitgebreid ontbeten met kadootjes natuurlijk en ’s middags ging Marit met Julie mee naar het verjaardagsfeestje van klasgenootje Clara, zodat Jolanda en ik nog even lekker konden shoppen. En maandagmorgen vroeg (heel vroeg!) vertrok het tweetal weer, maar wat was het gezellig! Echt leuk dat dit soort dingen nu kunnen, dat zou naar Azië toch een stuk lastiger zijn geweest (alhoewel mijn zus en Valentijn het mooi wel deden voor mijn 40ste verjaardag, joehoe!! Met dank nog steeds aan mijn lieve vriendinnetje Louise, die tot laat moest wachten omdat ze hun vliegtuig misten… pffff).

Een redelijk gewone week volgde, met een aankomst van Sint op zaterdag 30 november in Lissabon als hoogtepunt. Blijft leuk. Die avond nog even Lissabon in, want het was de avond dat alle Kerstlichtjes aangingen in die mooie stad, erg gaaf om te zien. De week erna moesten we twee keer vroeg op: op woensdag omdat Julie om 06.15 uur op school op Skype moest voor het Jeugdjournaal (ze mocht wat zeggen over olifantenstropers, dus kon ze mooi een bruggetje maken naar onze Afrika-reis van afgelopen zomer!) en op donderdag om 07.00 uur voor het Sinterklaas ontbijt op school. Maar het was de moeite waard, erg leuk georganiseerd allemaal! Op vrijdagavond vierden wij als gezin voor het eerst Sinterklaas met surprises en gedichten. Erg leuk en gezellig was het: Julie moest karaoke zingen op een door mij gemaakte set, Cato moest de balletjes van haar snookerset uit gips hakken (Roger), Roger moest met z’n handen in dozen voor viezigheid graaien en ik moest van Julie allemaal gekke pleisters op m’n gezicht plakken en een muts op… Heel grappig allemaal. En toen kwam de echte Sint ook nog langs met een synthesizer voor Cato en een echte karaokeset voor Julie… het is wel weer genoeg voor de meiden!

En nu is het laatste weekend in Portugal alweer voorbij en zijn we zondag in Óbidos geweest, een middeleeuws dorpje ongeveer een uur rijden ten noorden van Lissabon, waar nu een heel Kerstdorp is bijgebouwd. Erg leuk, de meiden hebben nog even geschaatst zelfs. Vanavond is de Christmas Show van Julie, Scrooge, zij speelt een ‘poor girl’ en heeft maar liefst 5 lines (dus ze mag wat zeggen!). En donderdag is de show van Cato om 11.30 uur… dat redden we net, want om 15.30 uur gaat ons vliegtuig! Dat wordt weer vliegen, maar dat komt goed.

Até logo dus maar!! Voor iedereen fijne dagen gewenst!