Pertama kali kembali ke Indonesia: Bali en Jakarta

De eerste schooldag van 2012 begon met een bezoek van schrijver Paul van Loon (de Griezelbus, Dolfje Weerwolfje, Foeksia de Heks en nog veel meer) aan de Hollandse School in Singapore. Spannend, want hij heeft nog een oogziekte ook en draagt daardoor altijd een donkere zonnebril. Cato wist zelfs te vertellen dat hij moet douchen met een duikbril op, dus het is geen act (wat ik eigenlijk eerlijk gezegd tot nu toe dacht). De meiden namen hun boeken mee naar school om te laten signeren en hij heeft in elke klas wat voorgelezen. En toen ik op dinsdag met een vriendin een hapje ging eten zat hij toevalligerwijs ook nog eens in hetzelfde restaurant (met donkere bril op en dat was ’s avonds; zie daar het overtuigende bewijs) en zijn wij moeders dus ook maar met hem op de foto gegaan. Zo vaak zie je hier niet een BN-er hoor!

De naschoolse activiteiten waren nog niet begonnen en de meisjes hadden dus lekker veel tijd voor playdates, een heerlijk relaxte eerste week. Tot zondag 15 januari. Want toen kwam Siti (onze Indonesische hulp, die sinds eind augustus bij ons woont en werkt) ineens heel laat thuis. Normaal gesproken is ze rond 9 uur ’s avonds wel weer terug van haar vrije dag, maar nu was het al 23.30 uur toen Roger en ik naar bed gingen en ze was er nog steeds niet. ‘Morgen maar even wat van zeggen’, dacht ik nog. Het is namelijk zo dat wij als werkgever verantwoordelijk voor haar zijn hier, dus je moet ervoor zorgen dat ze niet zwanger wordt (geen grap!) en ook geen andere gekke fratsen uithaalt. Afijn, de volgende maandagmorgen kwam ik erachter dat ze helemaal niet thuis was gekomen. Oeps! Daar kreeg ik toch wel een beetje buikpijn van, want waar zat ze dan? Terwijl ik de koelboxjes (lees: schooltassen) van de meiden in orde maakte (doe ik normaal dus nooit hè ) probeerde ik haar alsmaar te bellen, maar ze nam niet op. Toen de meiden waren opgehaald door de schoolbus stuurde ik dan maar een sms met de tekst ‘Siti, ik weet niet waar je bent, maar ik ga nu de politie inlichten dat je vermist bent’. Nog geen halve minuut later een sms terug. Sorry, ik ben bij een vriendin blijven slapen, maar ben voor 12 uur vanmiddag thuis’. WTF?!

Het is ook niet normaal hoor, dat maids die hier in Singapore werken bij de families in MOETEN wonen en maar 1 dag vrij hebben in de week (en sommige zelfs helemaal niet of maar 1 dag in de maand!) en maar 1 x per jaar terug mogen naar het land waar ze vandaan komen. Ondanks dat ze zelf voor dit leven kiezen (om meer geld te kunnen verdienen dan in hun moederland) is en blijft het een onnatuurlijke situatie. Maar zonder maid hier wonen is ook lastig, aangezien de kinderen nog te jong zijn om alleen thuis te blijven en je hier geen buurmeisjes of opa’s en oma’s hebt die even kunnen oppassen. Dus heeft toch iedereen hier een maid. Maar door de onnatuurlijkheid van de situatie (in Indonesië woonden de families van de maids gewoon in dezelfde stad en gingen zij ’s avonds gewoon naar hun eigen huis) zijn hier heel veel problemen met personeel. Jaarlijks plegen er meerdere zelfs zelfmoord, anderen stelen en liegen, waarschijnlijk gewoon omdat ze de uitzichtloosheid van het bestaan niet meer aankunnen. En ook Siti gaf met haar actie aan dat ze dus kennelijk niet gelukkig was bij ons. Dus Siti ging terug naar het bureau en vanaf de tweede schoolweek had ik ineens weer geen hulp… wat mij razendsnel weer in een superwoman omtoverde. Zelf de koelboxjes en sporttassen klaarmaken, bedden opmaken, stofzuigen (da’s best leuk, eigenlijk), koken, opruimen… alleen voor het poetsen had ik gelukkig nog wel hier en daar wat hulp. Knap hè!! Gelukkig vlogen we op die vrijdag alweer naar Bali, de kinderen hadden namelijk alweer een week vakantie!

Het was de week van het Chinese New Year en met de van oorsprong (Hongkong-) Chinese bevolking hier kregen we daar dus een hele week vakantie voor. En Roger twee dagen. En toen bedachten wij het snode plan om naar Bali te gaan t/m woensdag en dan naar Jakarta t/m zaterdag, zodat Roger daar donderdag en vrijdag kon werken en wij dus een week weg konden terwijl Roger maar 1 dag vrij hoefde te nemen. Wat een goed plan! Lekker weer naar Indonesië en eindelijk weer eens terug naar onze ouwe stek.

Jammer genoeg was het wel regenseizoen en troffen wij het de eerste drie dagen op Bali niet heel erg met het weer. Het was overwegend bewolkt en regenachtig (zou Erwin Krol zeggen). En dan is zo’n hotelkamertje toch wel klein, ook al hadden ze wel BVN (Nederlansdse zender, jippie!!). Dus toen gingen we maar andere leuke dingen doen, zoals naar de gloednieuwe salon van Rob Peetoom (heerlijk gekapt en geföhnd, op een massagestoel met uitzicht over de sawa’s), high tea bij Biku, beetje winkelen, meiden naar een indoor playground terwijl mama een lekkere massage in de spa beneden neemt en een beetje boogie boarden, want koud is het nou ook weer niet. Onze vrienden Eline en Sige met dochter Olivia (4) en zoon Bo (2) waren ook in Seminyak, met hun ibu, zodat we gezellig twee avonden tot laat uit eten konden. Op de laatste dinsdag was het gelukkig ineens wel helemaal zonnig en onbewolkt en zijn we neergestreken bij een nieuwe loungetent Cocoon en alle vier behoorlijk verbrand. En op woensdag dus door naar Jakarta.

Afgezien van het ‘visum on arrival’ dat ik voor de eerste keer moest aanschaffen, was het op het vliegveld al direct alsof we niet waren weggeweest. Lieve vriendin Sacha had geregeld dat haar chauffeur ons kwam ophalen, zodat we in stijl naar ons eerste logeeradres konden rijden. Het verkeer viel mee (zo’n anderhalf uur vanaf het vliegveld naar Kemang, dat kan dus ook best 2,5 uur worden) en het was bijzonder om te zien dat er toch wel dingen veranderd zijn in het afgelopen half jaar. Zo is de fly-over op de jalan Antasari nu al echt vergevorderd en zijn hier een daar nieuwe winkels en eettentjes erbij gekomen. Toen Lisa, Olivier en Anne en vriendinnetje Puck thuiskwamen was het helemaal snel ouderwets gezellig en ’s avonds aten de ouders nog lekker een hapje in een nieuwe tapastent vlakbij ons oude huis, met Bernadette en Sybren erbij. Op donderdag (en vrijdag) mochten Julie en Cato naar school en daar aangekomen zagen we ook een enorme verandering; een nieuw logo, een nieuwe receptie, schoollokalen die waren bijgebouwd en ER WAS WEER KOFFIE!! Heel leuk om weer even terug te zijn bij de NIS en alle bekenden weer even te spreken. Natuurlijk nog even naar de Coffee Bean (wat eigenlijk nu helemaal de ‘habit’ niet meer is) en daarna met vriendin Mulan naar Martha Tilaar voor een heerlijke facial. En in de tussentijd werd onze bagage naar ons tweede logeeradres (Eline en Sige) gebracht, zo gaat dat hè. Heerlijk, die luxe. Na de facial even shoppen en lunchen in Pacific Place en daarna weer snel naar school om de meiden op te halen. ’s Middags een playdate bij Fenna en Isa (van Bernadette) met Emma en Gijs en Olivia en ’s avonds uit eten met Mulan, Yo en Sige bij Kinara (Indiaas op Kemang Raya). Vrijdag mochten de meiden nog een dag naar school en ben ik met Eline lekker naar Jamu gegaan voor een massage en een creambath. Daarna geluncht bij Liesbeth en snel weer naar school om de kinderen op te halen. ’s Middags speelden de kinderen bij Névine en Mees (van Mira, ons derde logeeradres) en ben ik nog even gaan winkelen op Kemang Raya (onder andere bij le Souq, Mira’s nieuwe winkel. Top!!!) ’s Avonds eten bij Koi Kemang met z’n twaalven ofzo, waarna er nog wel zo’n 20 man aankwamen voor de borrel. Wat een gezelligheid!! Zaterdag na een gezellig ontbijt en koffietje in Kemang gingen we rond 12.00 uur alweer richting vliegveld. Maar dit smaakt absoluut naar meer! De gastvrijheid was overweldigend, het bijzondere straatbeeld en de vriendelijk mensen weer een genot… wij komen zeker nog een keer!

Op zondag nog even chillen in Singapore en op maandag begon het gewone leven weer. Met een mooie Barong Sai (leeuwendans) ter ere van het Chinese nieuwe jaar. En daarna begonnen de naschoolse activiteiten; dus er wordt gezwommen, getennist, geturnd en gehockeyd door de dames, druk zat zou je denken. Ondertussen een nieuwe maid aangenomen die zaterdag 4 februari is begonnen, haar naam is Wati en ik hoop dat we dit keer een betere match hebben. De tijd zal het leren. Aan de kinderen ligt het niet; die vinden het allemaal prima, zolang ze maar op hun wenken worden bediend (ik zeg aandachtspuntje). En het huis is weer op en top schoon.

Op maandagmorgen (en woensdagavond) tennis ik altijd op de Hollandse Club en afgelopen dinsdag was het nog Thaipusam voor de Indiase (Hindoe) mensen hier in Singapore, een offerfeest waarin zelfkastijding centraal staat. Hoe meer kastijding, hoe beter de aanbidding zo’n beetje; wat uitmondt in een parade van 4 kilometer door de stad met Indiërs die zich door hun lijf laten piercen met soms akelig grote haken of spiesen. Door tong, wang, buik, rug of benen, lopend op spijkerklompen… een redelijk indrukwekkend schouwspel. Gelukkig hadden Elburg en ik nog niet ontbeten! Dat vind ik wel leuk hoor, van Singapore, die multiculturaliteit (?). Maandagavond nog een mooie drakendans gezien bij de grote Chinese tempel en op woensdag alweer zo’n spectaculair Hindoe-feest, erg leuk om mee te maken allemaal.

Op woensdag was de juf van Julie jarig en hebben alle kinderen 1 mooie bloem voor haar meegenomen en Mandy en ik (groepsmoeders) een leuke vaas voor haar gekocht. Op donderdag Zumba ik tegenwoordig; een soort aerobics op latin muziek. Een heel vrolijke sportles waar je veel energie van krijgt! En op vrijdag waren de kinderen vrij, ter voorbereiding op de sportdag van zaterdag. ’s Morgens even met een vriendin naar de prachtige dierentuin gegaan en ’s middags had Cato nog een feestje van Esra, de grootste jongen uit de klas. Zaterdagmorgen sportdag op school (7.30 uur aanwezig zijn, gaaaap), allerlei spelletjes begeleiden in de hitte, maar wel leuk om te doen. Erg leuk opgezet ook, met landenteams met allemaal hun eigen yell:

Julie was Duitsland: één, twee hupsakee, de beker gaat met Duitsland mee YEAH!!!

Cato was Japan: Japan, Japan, Japan, we hakken ze in de pan, we zijn sushi snel, we winnen de beker wel!!!

En ’s middags had Julie nog een feestje bij klasgenootje Christina thuis. En nu is het zondag, hebben de meiden vanmorgen om 9 uur al gehockeyd, hebben we al chocolade muffins gebakken en gaan we zo nog even naar Sentosa. Maar eigenlijk zijn we best een beetje lui… wat een leven…