Singapore enne... oh ja, Bali!

Hoe gaan die spreekwoorden ook alweer: van voren niet weten of je van achteren nog leeft, door de bomen het bos niet zien, ingehaald worden door de tijd, werken als een paard… nou ja, dat geeft dan enigszins een beetje weer hoe we ons de afgelopen week hebben gevoeld. Jaaaaa wij zijn echte expats geworden inmiddels en zijn door die 2,5 jaar in Jakarta natuurlijk niet meer gewend om ook nog maar enige lichamelijke inspanning te verrichten… maarrr verhuizen valt echt niet mee hoorrrr! Wat een werk man. En dat zonder ibu! Kun je het je voorstellen?

Maar goed, daarover later meer, want we zijn natuurlijk eerst naar Bali geweest, toen de boel werd ingepakt in Jakarta. En Bali was HEEEEERLIJK en superleuk! We kwamen op woensdag 27 juli aan in hotel Puri Saron, rond half zeven ’s avonds, dus etenstijd. Even naar het strand gelopen om te kijken en gezellig dat het daar was! Dat was in maart/april niet (toen ik er ook even was), maar nu was het strand vol met zitzakken en lichtgevende tafeltjes in allerlei kleuren, waar mensen lekker zaten de eten en drinken. Dus dat gingen wij ook maar gelijk doen. Heerlijk gegeten bij het buurtentje en toen naar bed. Gelukkig hadden we kamers naast elkaar, zodat we ’s avonds nog even lekker een drankje op het terras konden doen, terwijl de kinderen al lekker lagen te slapen.

De volgende dag lekker bij het hotel gehangen, zwemmen, lunchen (bij de tapasbar aan de andere kant, maar dat was niet zo’n succes) op het strand hangen en weer lekker eten. Vrijdag een dagje naar Sanur, waar Herbert zich nestelde bij de vier meisjes op het strand, waarvan er twee vlechtjes in de haren kregen (Marit en Julie) en twee nagellak met bloemetjes op handjes en voetjes (Tirza en Cato). En dat gaf Jolanda en mij lekker even de tijd om langs de strandwinkeltjes te gaan. Wel een beetje irritant in Sanur is dat getrek en gepush als je langsloopt EN met name het onderhandelen over allerlei items. Ik weet bijvoorbeeld al dat een sarong zo’n 50.000 rupiah kost, dus als zo’n vrouwtje dan met 250.000 rp begint tjaa.. dan heb ik er al geen zin meer in. En als je dan als tegenbod 2.000 rp zegt (anders kom je nooit op die 50.000) dan worden ze boos! Maar goed, toch lukte het ons om wat jurkjes, sarongs en tasjes voor de kinderen te scoren. Daarna lekker geluncht en weer terug naar het hotel, waar ondertussen Mulan en Yo met Jason en Thomas waren aangekomen. En ’s avonds kwamen Roger en Nasiah ook aan, dus toen was het helemaal gezellig bij het restaurantje op het strand.

En vanaf zaterdag gingen we los: boogie boarden (voor de vrouwen en kinderen) golf surfen (voor de mannen en Jason en Thomas) tot we een ons wogen. Dat wil zeggen: met name Marit, Herbert, Roger, Yo, Jason en Thomas konden er geen genoeg van krijgen. En het is ook wel heel erg leuk hoor, eerlijk is eerlijk. De golven in Seminyak zijn geweldig, een vreselijke heftige branding iets verderop met wat lagere golven dichtbij het strand, ideaal voor het boogie boarden van de kinderen (en mezelf, heftig genoeg!). Jason ging op golf surf les en Thomas de dag erna ook nog, dus toen dachten Herbert en Roger natuurlijk ook dat ze in een aflevering van Baywatch zaten. Nou, dat was wel lachen hoor! De gekste capriolen hebben we gezien, de ene val na de andere. Maar niet opgeven hoor, Herbert en Yo waren op een gegeven moment behoorlijk gehavend aan hun buik van het op de plank duiken en proberen op te staan (zie foto’s). Heerlijk om zo de dagen door te komen, massage op het strand, beetje lunchen, even zwemmen in het zwembad. Echt vakantie, daar waren we aan toe!

Zaterdagmiddag geluncht bij de Potato Head beach club en op zondag gingen we ’s middags naar Uluwatu tempel in het Zuid-Westen van Bali, samen met Lianne. Lianne is een vriendin van vriendin Carolien en zij zit een maand te ‘sabbaticallen’ op Bali. Met name de locatie van Pura Uluwatu is bijzonder; op een steile klif 70 meter boven de zee, met prachtige vergezichten. En het andere bijzondere is de aanwezigheid van talloze apen, die niet anders willen dan je spullen stelen (en waarschijnlijk zijn de daarin goed getraind door de ‘eigenaren’, althans, dat denken wij). (Zonne)brillen en kettingen af dus, tassen dicht en goed vasthouden. We zagen al snel een aap met een zonnebril die helemaal aan stukken werd gebroken en een sip-kijkende toerist ernaast. En toen we de tempel (die gemaakt is van wit koraal, maar verder niet zo bijzonder mooi is) van dichterbij wilden bekijken en een grote trap opliepen, pikte een aap zo de slipper van de voet van Lianne! En ging daarmee pontificaal op een muurtje zitten. Een ‘bewaker’ (waarvan wij dus vermoeden dat dat een soort eigenaar van de aap is) gaf de aap snel een ei, waardoor hij de slipper weer losliet. En toen gaven wij de bewaker wat geld. En later zagen we dit trucje nog een keer, dus… vandaar. Maar het was erg mooi daar, met name zo rond zonsondergang.

En daarna gingen we eten op het strand van Jimbaran. Dat is altijd erg gezellig, maar onze half-indonesische vrienden Yo en Mulan wisten ons op het hart te drukken dat je daar ook enorm wordt opgelicht. Je kiest namelijk vers seafood uit bakken, bijvoorbeeld een kilo scallops, maar later, nadat alles gebarbecued is, krijg je dan zo’n 400 gram op een bord. Tja… dat zal zeker zo zijn, maar we hebben wel erg gezellig daar gegeten en de kinderen ondertussen heerlijk in de zee gezwommen.

Op maandag gingen de mannen met de kinderen naar de Waterbom, een waterpretpark met de meest verschrikkelijke glijbanen (vind ik dan, de meiden vinden het prachtig). Er is zelfs een glijbaan waar je op een luik moet gaan staan, dat luik wordt onder de vandaan getrokken en daarna ga je over de kop! Dat hebben Herbert en Roger nog gedaan ook. Maar goed: wij vrouwen konden lekker winkelen. Joehoe! Heel Seminyak hebben we gezien, alle leuke boetiekjes. De buit was niet heel groot, maar het was wel heerlijk en gezellig. En ’s avonds gegeten bij Warung Made, waar Balinese danseresjes en danseressen optreden.

Dinsdag nog een dag in en om het hotel, geluncht bij Ku De Ta beach club en ’s avonds uit eten met alleen de volwassenen bij seafood restaurant Sardine (Herbert heeft nog nooit zoveel vis gegeten als deze vakantie, haha). Heerlijk eten daar en supergezellig zitten, uitkijken op een mooie sawa. En toen was het tijd om afscheid te nemen van de familie Yoe (Yo, Mulan, Jason en Thomas), want wij vlogen al om 6.20 (!!!) uur de volgende morgen naar Singapore. En dus moesten we om 4.00 uur op, om 4.30 uur naar het vliegveld. Gelukkig zullen we elkaar nog wel zien, Singapore - Jakarta is erg dichtbij. We gaan jullie wel erg missen hoor, maar we gaan zeker nog een keer samen naar Bali!

En zo waren wij op woensdagmorgen al om half negen ’s morgens in het serviced appartement Great World City in Singapore. In dit appartement had Roger de afgelopen twee weken ook al gezeten en het is een prima plek. Drie slaapkamers en een ruime woonkamer, dus met een extra bed en de kussens van de bank op de grond pasten we er allemaal in. Groot zwembad beneden ENNN een shoppingmall ernaast. Wat wil je nog meer :).

Donderdag gingen we naar het Science Centre, waar je allerlei wetenschappelijke dingen kunt beleven. Bijvoorbeeld golven of wolken maken, gekke geluiden maken, een foto van je hoofd in een fruitschaal enzovoort. Dankzij het pasje van vriendin Sylvia die hier vorig jaar woonde, konden er 5 gratis in. Ik was Sylvia, Herbert Dennis (Roger moest werken), Marit was Jorn, Julie Gunnor (eigenlijk Gunnar, maar dat stond verkeerd op het pasje) en Cato Jurre. Die Chinezen hier weten toch niet of het jongens- of meisjesnamen zijn. De kinderen vonden de truc prachtig en hebben elkaar nog een hele tijd zo genoemd. En ons scheelde het toch weer 5 kaartjes, we blijven Nederlanders he. We gingen met de metro, een perfect vervoermiddel hier in Singapore.

Vrijdag was Roger gelukkig wel weer vrij en gingen we met z’n allen naar East Coast. De zon scheen, wat heerlijk was, want de dag ervoor regende het onafgebroken en de weersvoorspellingen waren niet best. Maar het was heel erg zonnig en warm. Eerst gingen we midget golfen, op een baan waarvan de 18 holes allerlei highlights van Singapore weergeven. En daarna op een familiefiets over de boulevard, dat was wel zwaar! Vooral omdat Herbert meer om zich heen zat te kijken dan te fietsen… haha, grapje hoor!

Op zaterdag kwamen onze spullen aan en hebben Herbert en Jolanda de kinderen meegenomen naar Jurong Bird Park, een prachtig vogelpark. Het was erg warm, maar wel heel leuk met een spectaculaire vogelshow, pinguïns, flamingo’s, pelikanen en nog veel meer. En een kunstmatige waterval van 30 meter hoog, de hoogste in Zuid-Azië. En er liep een monorail door het park, zodat ze even in de airco konden zitten en niet zo ver hoefden te lopen. Ik wil er zeker ook nog een keer naartoe! Maar Roger en ik waren aan het buffelen in het huis, pffff wat een hoop spullen zeg, niet te geloven. Elke doos moest worden afgetekend en op de juiste plaats worden gezet en in de keuken ben ik begonnen met het uitpakken en inrichten, maar na vier grote dozen heb je dan nog maar twee halve kastjes gevuld… Irritant werk is het. Dus ben ik maar op tijd opgehouden om terug te gaan naar het appartement waar H en J al lekker met de kinderen in het zwembad lagen.

Voor ’s avonds hadden we oppas geregeld want… het was de laatste avond van Herbert en Jo! Boehoe, wat is dat weer snel gegaan zeg. We zijn vanuit het appartement naar Robertson Quay gelopen (is lekker dichtbij) en hebben daar heerlijk gegeten bij een Franse bistro. En daarna liepen we door naar Clarke Quay voor heerlijke cocktails bij een Braziliaans café, waar we goed uitzicht hadden op alle voorbij lopende gekke mensen (ja, alleen maar gekke mensen hier joh!). En een laatste potje nakken (Surinaams klaverjassen) natuurlijk, onze vaste bezigheid. Zelfs als ik met Jolanda kaart kan Roger niet winnen… dussss dat zegt genoeg. Hah!

Op zondag zijn we gaan lunchen bij Ku De Ta op de 54ste verdieping van Marina Bay Sands, de ‘boot’ die is gebouwd op drie wolkenkrabbers. En daarna was het spullen pakken en bracht Roger de familie naar het vliegveld. Dank voor alles lieverds, het was geweldig dat jullie overal bij waren, supergezellig, heel erg leuk en ook heel erg fijn om soms de meiden aan jullie toe te vertrouwen als er andere drukke bezigheden waren. Nogmaals dank! Ik heb jullie echt gemist afgelopen week hoor…

Vanaf maandag was het weer buffelen, want toen kwam Allied International weer langs om alle dozen met meubels uit te pakken. Roger moest werken, dus stonden Julie, Cato en ik er alleen voor. Maar gelukkig had ik via via Beth (een Filippijnse hulp) geregeld die ook nog vier uur kwam helpen. Waar moet alles staan, liggen, hangen… ondertussen dozen uitpakken, schoonmaken, kinderen willen zwemmen, kinderen willen eten, kinderen willen televisie kijken… een heel gehannes. Allied dacht ook klaar te zijn in één dag, maar dat ging mooi niet lukken (voor geen meter, trouwens). Dus woensdag kwamen ze weer terug, want dinsdag was een officiële vrije dag, vanwege onze trouwdag. Nee, vanwege de onafhankelijkheid van Singapore, geloof ik. Dus Roger was vrij, we zijn een paar uurtjes nog in het huis geweest en toen hebben we een nieuwe I-phone en I-pad voor mij gekocht (yeah!) en een televisie- en internetaansluiting geregeld. Mijn nieuwe nummer is trouwens +65 8118 3498. Ik moet iedereen nog sms-en, maar daar heb ik nog geen tijd voor gehad. Want woensdag werd de rest van de dozen met meubels uitgepakt en in elkaar gezet en donderdag en vrijdag moesten wij zelf alle dozen met huishoudelijke spullen (keuken, alle inhoud van kasten, kleding, handdoeken etc.) uitpakken. En alles schoonmaken. En elke dag even naar Ikea voor de ontbrekende benodigdheden (leuk! Ikea! Ineens is het leuk!) Gelukkig had ik op deze twee dagen een halve dag hulp van Alexis, een andere Filippijnse. En ondertussen ben ik druk bezig met het vinden van een geschikte hulp voor vast én fulltime. Want ik blijf natuurlijk niet álles alleen doen hè…

En nu is het zaterdag en gaan we vanavond voor het eerst in ons nieuwe huis slapen. De laatste dozen zijn uitgepakt, televisie is aangesloten en de bedden opgemaakt. De meiden hebben een nieuw stapelbed, dus dat wordt vast spannend. Het ziet er gelukkig leuk uit, de poolman is al gevonden, de tuinman ook (bijna), dus het begint erop te lijken. Morgenochtend is er een informatieve bijeenkomst op school, wat ook erg leuk is voor de meiden, want dan kunnen ze hun nieuwe klasgenootjes en juf al zien. En maandag begint het dan… ze zijn erg zenuwachtig, wat ik me heel goed kan voorstellen. Maar gelukkig hebben ze er ook veel zin in. Net als hun moeder houden ze wel van verandering, dus dat is mooi meegenomen. Nu maar hopen dat ze niet huilend thuiskomen… maar nee, dat zal wel niet hoor!